Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Χθες έβρεχε με μανία. Σήμερα ένα αλλιώτικο φως. Σαν να έπαψαν τα γύρω να είναι ετερόφωτα. Μια βόλτα αν κάνεις, θα το δεις. Κάθε δέντρο κρύβει μια πηγή φωτός. Έτσι στολισμένα με τα δάκρυα της βροχής που είναι, μοιάζουν λουσμένα με φως. Ως το τελευταίο φυλλαράκι τους μία λάμψη. Ο ήλιος περιεργάζεται την υφή τους. Κι εκεί μία σταγόνα για λίγο μετέωρη. Ίσα που πρόλαβα να βάλω το χέρι μου να την κρατήσω. Και το άγγιγμά της δεν έμοιαζε μ' αυτό που ξέρω... Μες στις στάλες της βροχής φωλιάζει ο ήλιος. Είναι σαν να τον καλούν με τη δροσιά τους. Το δροσάτο φως. Κι ίσως να' ναι αυτό που μου θύμισε κείνη τη φράση απ' την "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" -η κοπέλα φεύγει με τη χούφτα σφιγμένη, θαρρείς να μη φύγει το τελευταίο άγγιγμά του- ή κάπως έτσι...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

οι μπαλάντες της οδού...

Δυναμώνω τη μουσική
και μόνο εγώ ακούω
Στον απέναντι τοίχο
περνά σαν φάντασμα η μορφή του
Για σώμα του έχει τη μουσική που φτάνει στα αυτιά μου
Οι νότες της...
Κάθε μία, ένα χάδι
Στον τοίχο και πάνω μου
Στον τοίχο και μέσα μου
Μη ζητάς να σου προσδιορίσω τον ήχο του
Ίσως, σήμερα,
να φόρεσε κατάσαρκα
νότες του Χατζιδάκι
Ναι, ίσως, απόψε,
το σώμα του να είναι από μόνο του μια υπόσχεση συνάντησης στην ίδια στιγμή, στο μαζί, στο χρόνο που καταφεύγουν αυτοί που πονέσανε το τώρα που δε γίνεται και το μετά που αναπνέει μ' ένα θα και για ένα θα μονάχα, χωρίς να ξέρουν που τους πάει
Ναι, μπορώ να ακούσω καθαρά τον ήχο της κίνησής του
Δεν είναι νότες διάσπαρτες στο δωμάτιο
Είναι ολόκληροι στίχοι πάνω του γραμμένοι
Χαράσσονται στον τοίχο
Στον τοίχο και πάνω μου
Στον τοίχο και μέσα μου
"Θα' χεις τα χέρια σου σφιχτά..."
Ακούω τον χορό του
Βλέπω τη μελωδία να με τυλίγει
Ψιθυρίζει
Μπλέκεται
"Θα' χω τα πόδια μου ανοιχτά..."
Ναι, σίγουρα πια,
απόψε είναι ολόκληρος μια "ερωτική άσκηση για δυο"
και μόνο εγώ ακούω

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

κοίτα σύμπτωση Μίλτο...

"Θα πεις, πουλί ήθελες να ΄σαι; περιστέρι;
Υποθέτω αν διάλεγα θα ήθελα κάτι πιο εντυπωσιακό, γεράκι ή αϊτός, ας πούμε.
Αλλά και περιστέρι, πλάκα θα είχε.
Και η πτήση και η πτώση.
Έτσι κι αλλιώς, αν δεν συνηθίσεις να πέφτεις δεν θα μάθεις ποτέ να πετάς."

οι στίχοι οι δυνατοί...

Περνούσε. Με τράβηξε. Είχε κρύο είχε ζέστη δε θυμάμαι. Έφυγα. Γράφτηκε ο πρώτος στίχος. Τον έμαθα απ' έξω. Μου τον απήγγελνε. Κράτησα το βλέμμα. Εγώ γύρισα. Από κάπου έφτανε μουσική. Μόνο τότε την άκουσα. Κι ίσως τα βράδια όταν στέλνω νότες εγώ να τις ακούει. Γράφτηκε ο πρώτος στίχος. " Αύριο, μεθαύριο, ή μετά χρόνια θα γραφούν οι στίχ' οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των. "(καβάφης)
" Για τα νιούτσικα αγόρια και κορίτσια που' δωσαν στις συγκεντρώσεις, στις αφίσες μας την ξεκουκούλωτη ορμή τους. Ωραία σαν τα ρω της γλώσσας μας όπως τα βρίσκεις στον έρωτα, στη ρήξη, στην ανατροπή, στη ρωμιοσύνη καθαυτή. "

απ' το άρθρο της Λ. Κανέλλη στο χθεσινό Ριζοσπάστη...