Δευτερόλεπτα

Είναι φορές που η στιγμή δεν μετριάζεται. Πώς να δεθεί η ψυχή από το δέρμα; Πώς να περιοριστεί; Κάνουμε πως δεν βλέπουμε, λες και κρύβονται τα έσω, λες και δεν ξέρουν τα κορμιά να επικοινωνούν με τον τρόπο τους.
Είναι φορές που δεν ξέρω τι πρέπει να γράφω, μη σε φανερώσω.
Κι είναι και η στιγμή εκείνη που όλα παραδίνονται στην αλήθεια. Κάτι μένει από'να χθεσινό όνειρο. Κι όλα διαγράφονται ξεκάθαρα, θέλουμε δε θέλουμε να τα δούμε. Κι αν φαίνεσαι στα μάτια μου, πώς να σε κρύψω;
Όσο και να προσπαθούμε να το αποτρέψουμε, η στιγμή έχει να φανερώσει τις αληθινές μας προθέσεις, η στιγμή δεν μετριάζεται.

Δευτερόλεπτα

Βρέχει μέσα κι έξω.
Βρέχει παντού.
Είναι που με χτυπάν τα δάκρυά της... δεν θα πονούσα, κι ούτε που θα 'κλαιγα.
Ενστιγματικά απλώνω το χέρι.
Είναι που φωνάζει καθώς μ 'αγγίζει...
Ανιχνεύοντας την κίνηση ακούνητη.
Κι είναι όνειρο ή αλήθεια;
Μα βρέχει, γι 'αυτό είμαι σίγουρη.
Βρέχει μέσα κι έξω.

VENCEREMOS

" Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ'αγκαλιάσω να μ'αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τόσο δούλι. "

Χρόνια πριν, το τραγουδούσε ο Β.Παπακωνσταντίνου σε μια τότε τηλεοπτική εκπομπή κι όταν τον ρώτησαν πού απευθύνονται τα τραγούδια που διαλέγει να πει, γιατί το συγκεκριμένο τους έμοιαζε νεανικό και ανανεωτικό, εκείνος απάντησε πως απευθύνεται σε ανθρώπους νέους ανεξάρτητα απ'τη φυσική τους ηλικία. Σε ανθρώπους που δεν είπαν ότι η ζωή μου από δω και πέρα έτσι θα είναι και επαναπαύτηκαν. Αλλά σε εκείνους που ψάχνουν, που είναι ευαίσθητοι, αναζητούν και ερωτεύονται...

Αγαπημένο τραγούδι του Άσιμου...

VENCEREMOS θα πει... να βαδίζουμε στο δρόμο που είπαν αδύνατο
VENCEREMOS θα πει... θα νικήσουμε

Κατερίνα Γώγου

... τραλαλάμ... τραλαλάμ τί ώρα να΄ναι
όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει... όταν ο κόσμος περνούσε
έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω γω...
έτσι έκανα πάντα.
Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
αλήθεια σου λέω
μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
είναι Νοέμβρης
πάρε αν θες και τ'άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
πίσω απ'το ταχυδρομείο-σκύψε να σου πω-
είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ'αστέρια
άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
θα κατεβάσω μερικά.
Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.
Πάμε μια άλλη φορά.
Μόνο μη βγεις
να κοιμηθείς νωρίς
να ξεκινήσουμε πρωί πριν βγει ο ήλιος.
Πριν πιο πριν τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές
εφημερίδες
αν θες είναι καλύτερα-καλύτερο-
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα'μαι φρόνιμη
ακούνητη
θα'μαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που τό'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γι'αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε
ποτέ.

"ΙΔΙΩΝΥΜΟ" - 12

Δευτερόλεπτα

Τα σύννεφα απλώνουν και τα τραγούδια σκορπίζουν.
Αθόρυβα...
Σαν σαλιγκάρια, βγαίνουν διστακτικά μετά την βροχή.
Σαν πουλιά, ψάχνουν πηγή να δροσιστούν.
Σαν κι εμάς, διαμελισμένα, γυρεύουν τα χαμμένα κομμάτια τους και ματώνουν.

Δευτερόλεπτα

Μες στη φωνή σου χωράω μια καρδιά.
Μες στην ανάσα σου, δυο μάτια μελαγχολικά.
Σωπαίνω να την ακούσω.
Μες στα όνειρά σου χωράω μια ψυχή, έναν κόσμο ολόκληρο.

" άφησέ με να'ρθω μαζί σου "

Πώς πάντα φαίνεται ο ίδιος δρόμος διαφορετικός;
Πώς αλλάζει ανάλογα με το βάδισμα η ίδια οδός;

Βρεγμένο οδόστρωμα, άδεια πεζοδρόμια, τα σύρματα πιο ηλεκτρικά από ποτέ...
Κι όμως όσες νύχτες κι αν παιρνώ απ'τα ίδια στενά κάτι είναι αλλιώς. Ίσως διαγράφονται στην άσφαλτο τα ανεκπλήρωτά όσων την περπατούν. 'Ισως αποτυπώνονται τα ίχνη μας μαζί με όσα κουβαλούν απ'τη μέρα. Ίσως ό,τι μας βαραίνει να φαίνεται εκεί.

Είναι το κιτρινωπό φως των πόλεων, είναι η αγανάκτηση, είναι οι επιθυμίες. 'Οσα δεν έχουμε πει, όσα δεν μπορούμε να πούμε.
Ισχυρό πάντοτε το αίσθημα της φυγής.
Σ'αυτή την πόλη τα πουλιά τολμούν ακόμη να ερωτεύονται...
Τι θα άλλαζε αν είχαμε φτερά;

Δετερόλεπτα

Ο κόσμος έξω παγωμένος. Κάνω να ξεμυτίσω με μια σκέψη και γυρνώντας βουλιάζω πάλι στο σκοτάδι του. Κι εσύ τώρα άσε με να γευτώ την ουλή στο μέτωπό σου. Ζήσε με. Η φωνή μου δεν βγαίνει έξω απ'την ομίχλη, δεν φτάνει. Έλα κι είμαι εγώ. Ο κόσμος έξω ακόμη παγωμένος.

Τέτοια βράδια οι αληθινοί σκοποί ξεχνιούνται.
Βροχές αστεριών σου υπενθυμίζουν σκονισμένες ευχές κι εσύ πάλι ξεχνάς...
Μπερδεύεις τα ονόματα ανθρώπων που γνωρίζεις χρόνια, νομίζεις πως εξαντλείς όλα σου τ'αποθέματα.
Δεν έμειναν και πολλά. Δίνεις και δεν παίρνεις. Πονάς και δεν λογαριάζεσαι.
Κι αυτά τα αναθεματισμένα αστέρια, τι θέλαν να σου πουν και σε πλησιάζουν;

Οι πραγματικές εικόνες είναι άλλες... αλλά πονάνε πολύ

Μια σιωπηλή μεταβολή μέσα μας όπως και να' χει. Μετά από κάθε ταξίδι, μετά από κάθε διασταύρωση, μικρές ή μεγαλύτερες περιπλανήσεις. Όλα υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν μένει στάσιμο.
Μια σιωπηλή μεταβολή μέσα μας, συνειδητή ή ασυνείδητη, απρόοπτη ή όχι. Σιωπηλή μα δυνατή κι αποφασιστική, μας κάνει αλλιώτικους. Έστω σε μια χαραμάδα στο βλέμμα, σε μια ριπή στο γέλιο. Σαν να λέμε "τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά".

Πορτιάτης

Κατανόηση(;)
Ήξερα πως δεν είχα δικαίωμα
να ταράξω τον ύπνο σου.
Κι όμως τ'αποτόλμησα.
Τώρα, δίκαια υπομένω το σταυρό
κι ελπίζω...
Πορτιάτης

Ένα ποιήμα του Πορτιάτη κάπου στο '83 γραμμένο. Και τώρα, 26 χρόνια μετά δεν θα μπορούσε να περιγράφει καλύτερα όσα από δω δεν λέγονται

Οι στιγμές έρχονται και φεύγουν. Τα τοπία μένουν.

Όχι τα πλαστικά, ούτε τα κατά παραγγελίαν φαντασμαγορικά.
Τα ζωγραφισμένα τοπία. Αυτά που ίδρωσε το χέρι να τα φτιάξει.
Με μπογιές αυτοσχέδιες, με γραμμές της στιγμής και κινήσεις χορευτικές. Αυτά τα τοπία χαράσσονται στη μνήμη.

Όχι η συνήθεια, όχι η φυγή στα τοπία της συνήθειας αποζητώντας μονάχα την ασφάλεια. Το ανεξερεύνητο, το άγνωστο μας καλεί. Εκεί που γνωρίζουμε βλέμματα που πρώτη φορά συναντάμε, μα οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Εκεί που ανακαλύπτουμε τις φιγούρες του πίνακά μας, που ούτε καν θυμόμασταν ότι υπήρχαν, πόσο μάλλον ότι δημιουργήθηκαν από εμάς.

Οι αποχρώσεις του έρωτα ζωγραφική. Τα πλεγμένα χρώματα εκφράζουν το τοπίο του.

"Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τα βρώ. Και καλύτερα ίσως να μην τα βρώ.Ίσως το φώς θα΄ναι μία νέα τυραννία.Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."
Καβάφης-"Τα παράθυρα"

Πόσο εύκολα μπορούν να σε ξεγελάσουν τα παράθυρα...
Τάζουν κόσμους με λουλούδια και κρύβουν τ'αγκάθια. Κι εσύ μένεις εκεί να με κοιτάς. Δεν έχω χέρια να σου δώσω. Μη με κοιτάς, φύγε, κλείσε τα παντζούρια φεύγοντας. Θα σε κοιτώ απ'τις γρίλιες που απομακρύνεσαι.
Πόσο εύκολα σε ξεγελούν τα παράθυρα.Κόκκινα τα τριαντάφυλλα,ώριμο το χέρι που τα μαζεύει. Κι εσύ ακόμη εκεί; Άσε με μόνη επιτέλους. Δεν έχω τίποτα να δώσω. Κομματάκια ξανακολλημένα είμαι. Ολόκληρη κομματάκια, σπασμένη, έτοιμο να ραγίσει πάλι το σώμα μου.
Πόσο εύκολα σε ξεγέλασαν τα παράθυρα.Φύγε σου λέω, δε θ'αντέξεις να με δεις χαρακωμένη. Τα μάτια μου θα σε φοβίσουν. Και τα χέρια...
Πόσο εύκολα με ξεγέλασαν κι εμένα τα παράθυρα.

Πέντε δάχτυλα μόνα τους είναι απλά πέντε δάχτυλα...πέντε δάχτυλα ενωμένα είναι μια γροθιά!
Κ.ΜΑΡΞ

Να ανεβαίνεις στην Καμάρα και να νομίζεις πως στο υψηλότερο σημείο της θα αγγίξεις τον ουρανό. Κι όταν το φτάνεις σαν να εξαφανίζεται το γεφύρι και η μόνη διέξοδος να είναι το πέταγμα πάνω απ'τον Πορταϊκό. Μα δεν σου έχει μείνει δύναμη τούτες τις μέρες και το χιόνι βαραίνει τα φτερά σου...

Βράδυ των Φώτων και το γεφύρι της Πύλης να είναι πιο γοητευτικά φωτισμένο από ποτέ...

"Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση. Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση."
Γ.Ρίτσος