Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Νίκος Καββαδίας

Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε τη γλώσσα σου στον άνεμο και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιός μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ'είδες.
Στην άμμο πάνω σ'είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ'την Ούρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά Στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione τα αργαστήρι.

Πέτρα θα του'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951
Ν. Καββαδίας, Τραβέρσο



Απ'τα πιο αγαπημένα ποιήματά του, κι o τελευταίoς στίχος χαραγμένος σε ψυχή και δέρμα...

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Και πώς είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί η ματιά σ' έναν ορίζοντα που δεν οριοθετείται; Μη δεχτείς να καθορίσουν αριθμοί τις κινήσεις μας. Η απόσταση στο χώρο και το χρόνο δεν είναι νούμερα. Σημεία στο αχανές σύμπαν, για μας ολάκερος ο κόσμος. Σχετικός ο χώρος. Κι έπειτα με κοιτάς στα μάτια ή στη θάλασσα; Όταν μπερδεύεις τη γεύση τους με τη δική της, μπερδεύεται κι η αιώνια σειρά των κυμάτων. Κι αυτή που γνωρίζει τα πάθη όλου του κόσμου, χάνει το μέτρημα, κάθε που μπλέκεται η αλμύρα τους. Σχετικός κι ο χρόνος.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

"... Με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις
γιατί είναι
διαβατάρικα και γρήγορα τα χάνεις..."

από παραδοσιακό αστυπάλαιας

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Κική Δημουλά

"Γη των απουσιων"

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἠσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

"Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα"...


Το φεγγάρι

Το φεγγάρι της Τρίτης...
Εμφανίστηκε απρόσμενα, όπως όλα τα ωραία. Περισσότερο τα έμψυχα παρά τα άψυχα φώτιζε. Δυο μέρες τώρα δεν μπορώ να το δω. Είναι που το κρύβουν τα σύννεφα, να με προστατέψουν απ'την πλάνη; Είναι που τρόμαξα επειδή συνάντησα βλέμματα ξεχασμένα κει μέσα;

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Φαινόμενο της πεταλούδας

Το πέταγμα των χεριών σου τόσα χιλιόμετρα μακριά... μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην αγκαλιά μου.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Δευτερόλεπτα

Άλλη μια αληθινή στιγμή... και τιμητικά τελειώνει αυτή η ιστορία.
Οάσεις μικρές, διακεκομμένες στην έρημο αυτή.
Όλοι ενωμένοι κάποτε στα ίδια χρώματα, στις ίδιες καταλήξεις. Κι άλλωστε κοινός ο στόχος μας, να ζήσουμε. Να ζήσουμε για μας και για τους άλλους. Για λίγο το νιώσαμε, στίγματα στην παλάμη. Ας είναι. Κάτι θα υπάρξει μεγαλύτερο και θα το αναγνωρίσουν εκείνα αμέσως.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Β. Μαγιακόφσκι

" ... Τα πάντα θα χαθούνε,
θα εκμηδενιστούνε
κι εκείνος
που κινεί ζωή
θα χρησιμοποιήσει την ύστατη ακτίνα
του ύστατου ήλιου
ενάντια στο σκοτάδι των πλανητών
κι απομένει μοναχός
ο πόνος μου
ο πιο οξύς.
Ζωσμένος φλόγες
μένω
πάνω στην άσβεστη πυρά
του ακατόρθωτου έρωτα... "

Β.Μαγιακόφσκι - "Ο άνθρωπος"

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ξέρεις πως είναι...

Ξέρεις πως είναι
όταν η ψυχή φτάνει στα χείλη
και δεν βγαίνει;
Θες ν'απελευθερώσεις τη φωτιά σου
και καίγεσαι ο ίδιος.
Παίζεται μέσα μου η ίδια ταινία κι έχω κουραστεί.
Και χθες
και προχθές
και πριν μια βδομάδα...
Ξεκινάω να σε τραγουδήσω
και στο τέλος μένει μόνη η κιθάρα μου ν'ακούγεται,
σώνεται η φωνή.
Και χθες και προχθές...
Δεν περνάει ένα λεπτό,
ακουμπώ την παλάμη μου εκεί που με άγγιξες.
Είναι τώρα πιο ζεστό το χέρι σου.
Κάθε φορά η ίδια ταινία παίζεται μέσα μου,
και παγώνει εκεί...
Κι αύριο η ίδια θα παίζεται,
γι'αυτό σου λέω,
έλα να τα αλλάξουμε όλα αυτά,
προλαβαίνουμε ακόμη,
δεν έχω δει το τέλος...

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Μεταμεσονύχτιο

Η νύχτα είναι μαγική
πέφτει στον ουρανό έν’ αστέρι
μια μυστική θα κάνω ευχή
Αλίκη τι κρατάς στο χέρι

Ένας διαβάτης προσπερνά
κι απ’ το τραγούδι του μαντεύεις
πόσο τρελά την αγαπά
Αλίκη πού να ταξιδεύεις

Τρέχει η σελήνη η μικρή
μες στους αιθέρες σαν ελάφι
δρόμο να κάνει έχει μακρύ
Αλίκη δώσ’ μου το ξυράφι

Η νύχτα φεύγει μοναχή
κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης
σου λέει με παγερή φωνή
Αλίκη στο κενό μην πέφτεις

"ΕΜΠΑΡΓΚΟ" - "Μεταμεσονύχτιο"
Θ. Μικρούτσικος, Α. Αλκαίος

Κάποιος μου είπε ότι έχει γραφτεί για μένα και μου άρεσε...