αντίστροφη πορεία υποσυνείδητα

Το πρωί πήγαινα αντίθετα στο δρόμο που περπατούσα στον ύπνο μου... Σύμφωνα με το όνειρο, λάθος προορισμός. Σύμφωνα με την πραγματικότητα, έτσι που τα κάναμε, ακόμη πιο λάθος προορισμός.

Με το φως γράφω. Με το σκοτάδι σβήνω ό, τι γράφω.
Σαν μια άλλη Πηνελόπη.
Κανένα χέρι να δέσει τρυφερά απ' τις άκρες τους τις λέξεις να τις κρατήσει όρθιες.
Γίνεται μια φωνή μόνη της να δίνει παράσταση, δίχως λέξεις;
Κανείς. Μόνο βιαστικοί άνθρωποι, φωτάκια δανεικά και λίγο ψωμί για το τραπέζι.
Για κείνα που σε αρπάζουν απ' τη μέση και σου κόβουν την ανάσα, που καιρός...
Όλα παραμερίζουν για μια λέξη,
όπως τα αστέρια για να φαίνεται το φεγγάρι πιο χάρτινο τα βράδια,
ή όπως οι βδομάδες για μια μέρα.
Οι λέξεις σβήνονται μία μία ή όλες μαζί, κεριά του καβάφη.
Και πώς να κοιτάξεις αυτές που χάθηκαν;
Προσμένουν έναν ποιητή να αναστηθούν. Η σιωπή δεν είναι θάνατος. Είναι παύση. Είναι συνέχεια. Είναι η συνέχεια αλλιώς...
Μια χάρτινη κούκλα κι ένα καραβάκι φορτωμένο βροχή. Φορτωμένα τα χέρια, πιο πολύ όσο πάει, ασπίδες και δόρατα.
Νυχτερινή βάρδια και πάλι. Τρίτη μέρα κι ο πυρετός καλά κρατεί. Κορμί άρρωστο παλεύει τη σιωπή.
Μετάφραση των άγραφων σελίδων. Η νύχτα ετοιμάζει το έδαφος να φανεί ο ποιητής. Να κάνει δικές του τις λέξεις. Να αποτρέψει κι εμένα απ' το σβήσιμό τους.

Κάποιο απόγευμα -να το θυμάσαι- σαν τώρα θα' ναι, τυχαία θα βρεθώ κοντά σου. Και δε θα ξέρεις πόσα βήματα έχω κάνει για να φτάσω ως εκεί. Κι ίσως νομίσεις πως -πράγματι τυχαία- πέρασα και χάθηκα.

Κι εγώ, χρόνια, θα κρατάω στο χέρι μου ένα λουλούδι για να με αναγνωρίσεις.

colifatos...

Την άκουσα να μιλά μόνη.
Την είδα να κάθεται μόνη. Τυλιγμένο στο λαιμό της ένα κασκόλ, στα χέρια μία τσάντα. Σαν αιώνια ταξιδιώτισσα, η κυρία Κ.
Όταν ρώτησα γι' αυτήν... τρελή, μου είπαν, τι τα θες;
Τόσα ξέρουν, τόσα λεν, μ' αυτή την άθλια περιφρόνηση στον τόνο της φωνής.

Στο Μπουένος Άιρες οι colifatos (έτσι λέγονται οι τρελοί με χιουμοριστική διάθεση στην αργεντίνικη αργκό) έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό. Το διάβαζα στην εφημερίδα κι η σκέψη μου πήγε στην κυρία Κ. "Πρωτοποριακή θεραπευτική μέθοδος του ιδρύματός τους". Πολύ περισσότερο, άνοιγμα στον κόσμο, ελπίδα ίσως να γίνουν κάποτε οι άνθρωποι αυτοί δεκτοί ως άνθρωποι και όχι ως εξωγήινοι. Και το πείραμα είχε την συγκινητική εξέλιξή του...

Φιλόλογος, λέει, αρχαιολόγος, απ' τα καλά μυαλά. Έχει λίγα χρόνια που "λείπει", μιλά μόνη, ακατάπαυστα. Την βλέπεις περπατά και περιγράφει τη ζωή, μοιράζει λέξεις απλόχερα, σκόρπιες λέξεις, ημερομηνίες, ονόματα. Ίσως αυτά που πέρασαν απ' τη ζωή της, αυτά που την άγγιξαν, όσα διάβασε, όσα αγάπησε, όσα ένιωσε. Περνά και σου τα δίνει χωρίς να υπολογίζει το κόστος του να τα αποκαλύψει.
Κι έχει αλήθεια τόσα να πει. Δεν την καταλαβαίνεις εσύ που την ακούς. Μα άκου... άκου πώς φαίνεται ο κόσμος μεσα απ' τα μάτια τα δικά της...
Πώς να μας βλέπει άραγε η κυρία Κ. ;

...

"σκιάς όναρ άνθρωπος"

Πίνδαρος