"Τα χελιδόνια μου"

"Δε σας γνωρίζω εφέτος
καημένα χελιδόνια μου"...

Μίλτος Σαχτούρης

Πρώτη Μαϊου

πρώτη ανάσα και πρώτος χτύπος
κόκκινα γαρύφαλλα
γέννηση
γένεση
Ρίτσος και κόκκινοι στίχοι
χρώματα και ζωντανή ποίηση
ποιητικές στιγμές πάνω στην αλλαγή του Μάη, αργά τη νύχτα
νύχτα σε αγκαλιά...
φιλιά σε μακριά μαλλιά...
πάντα Λοϊζος
"οι καρδιές των φοιτητών"...
κι εκείνος που ψάχνει το κορίτσι του στο πλήθος και στους δρόμους
δρόμοι με γροθιές σήμερα
κι αύριο να πολλαπλασιαστούν και να σηκώσουν το βάρος...
οι καρδιές των εργατών...
εργατική πρωτομαγιά σαν γαρύφαλλο στο στήθος
σαν στίχος του Ρίτσου στο στήθος:
"Όμορφη μέρα-
δεν την αντέχω
να μην είσαι εδώ."

" Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται . Τάχυνε τήν αστραπή

Πιάσε τό ΠΡΕΠΕΙ από τό ιώτα καί γδάρε το ίσαμε τό πί. "

Ο μικρός ναυτίλος

Κάνω να μιλήσω κι η φωνή μου ακούγεται απ' τη νύχτα.
Σαν ξυπνάς ν' αναρωτιέσαι, πώς εδώ τόσο φως; Κι αφού μοιραζόμαστε τον ίδιο ήλιο, πώς και αλλάζουν οι θάλασσες;
Αν περπατήσεις ανάμεσα σε αγνώστους, "όλοι μας μικροί ναυτίλοι", θα πεις। Και δεν σου είναι πια άγνωστοι।Ο καθένας σ' άλλη θάλασσα κι όλοι στην ίδια।
Για την πόλη που έχει ομορφύνει απ' τους στίχους του Ελύτη...
και για μας που ομορφαίνουμε απ' το λίγο φως...
Σκέψου, λέει, "ε ρ ω τ ο φ ω τ ό σ χ ι σ τ ο ς"...

Κάπως έτσι, μια ανθισμένη κορομηλιά
ρουφά αχόρταγα το φως...

Να θυμάσαι... μετά τη βροχή...

..."να μαζεύεις τα λουλούδια από το βουνό
να τα βάζεις στο ποτήρι για να λες πως είμαι εγώ"...

Τη σιωπή θέλει να ξέρεις να τη χειρίζεσαι
γιατί παράγει λόγο
σε κάνει υπόλογο.

Ερωτικό

" Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά
LORCA

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύοντ' όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μες στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα "

Μ.Χατζιδάκις

αν ρωτάτε για μένα...

" Αν ρωτάτε για μένα,
συνεχίζω να έχω
μια μεγάλη περιέργεια για τη ζωή.
Συνεχίζω ακόμη να κοιτάζω
ένα σύννεφο,
να κοιτάζω τη θάλασσα.
Θα μου άρεσε
να μπορέσω να αφηγηθώ τον άνεμο.
Αλλά είναι δύσκολο. "

Gian Maria Volonte

Ωδή σ'έναν δρομέα ημιαντοχής...

"...και καθώς δεν επέφτανε τα τείχη
να φύγουμε είπες κι όπου μας βγάλει η τύχη..."

Κοίταξε.
Δεν έφτασε η ματιά πέρα απ' τον δικό του δρόμο.
Πτώση.
Περπατώντας επέστρεφε διαρκώς η εικόνα του.
Δίπλα μου, να τρέχει ακίνητος.
Σ'αυτή την πόλη, όλοι τρέχουν ακίνητοι, σαν τον δρομέα.
Άγαλμα, λέει, "εφ' ώ τις αγάλλεται"...
Ποιός αγάλλεται όταν βλέπει έναν χρόνο καρφωμένο;
Σαν αποτύπωση του πετάγματος, θα μου πεις, όταν τα φτερά συμφωνούν με τον αέρα εμπιστευτικά ο ένας να κρατάει τον άλλο...
Μόνο που τα φτερά του δρομέα κόβουν σαν γυαλί και σχίζουν τον αέρα, βέλη παρά φτερά.
Μόνο που κι ο χρόνος θυμάται, ακόμη κι ο πιο βιαστικός, τι πληγή μπορεί ν' αφήσει.
Άγαλμα, λέω, "εφ' ώ ουδείς αγάλλεται"...

ΥΓ: "Ωδή σ'έναν δρομέα ημιαντοχής", Αλκαίος, Μικρούτσικος
Μου το είχαν αφιερώσει μια φορά γιατί υπερασπιζόμουν το δικαίωμα σ'εκείνο το "παραμυθάκι" :)

διάλογος υπό βροχήν

-Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.
-Ναι, αλλά για τον ίδιο σκοπό.
-Η βροχή δεν είναι για όλους. Είναι για κείνους που κρύβονται στον ήχο της. Της εμπιστευόμαστε μυστικά, νομίζοντας πως ο κόσμος δεν ακούει παρά το δικό της τραγούδι κάθε φορά.
-Μέσα της βρέχει ποτέ, όπως σ' εμάς; Ή το ξέσπασμα που της ζητάμε την αναλώνει σε μια εξωστρέφεια που δεν τη θέλει;
-Αυθύπαρκτη η βροχή, έρχεται απρόβλεπτα να σε κρατήσει στη γη με το βάρος της.
-Κι αν κάνεις να πιαστείς απ' το σώμα της και ν' ανέβεις;
-Θα γίνεις ένα και θα' ρχεσαι μαζί της, καταδικασμένη να μου χτυπάς το τζάμι, γλυκά κι επίμονα, πετραδάκι και χάδι.
-Κι εσύ θα γράφεις με τα χνώτα σου πάνω μου, να μου υπενθυμίζεις να "έρχομαι ξυπόλητη";
-"Κι όλο πίσω από τζάμια..."
-Δεν υπάρχει σώμα πιιο γυμνό απ' τη βροχή...

"Έρχεται η βροχή ξυπόλητη κι όλο πίσω από τζάμια."
Μ. Γκανάς