Μία πόλη ολόκληρη ουρλιάζει. Λες και ορμά το καυσαέριο μες στο κεφάλι τους. Ζουρλαίνονται οι άνθρωποι όσο πάει. Να μου πεις, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Ξυπνάω με ημικρανία. Οι γείτονες βρίζονται πάλι για μια θέση parking, μια φορά θυμάμαι είχαν πιαστεί στα χέρια. Πιο δίπλα ένας άλλος κουρεύει το "γκαζόν" του (μια σταλιά, 1 επί 1) και του παίρνει μία ώρα. Ο μελωδικός ήχος της μηχανής του προστίθεται στο τραγούδι των αυτοκινήτων. Στη διασταύρωση κοντά στο σπίτι μου για άλλη μία φορά κολλάει μία νταλίκα. Έχουν ξεκινήσει να φτιάχνουν σχολική υπόγεια διάβαση εδώ και τρία χρόνια κι ακόμη... Μας έγιναν συνήθεια πλέον τα κομπρεσέρ. Παράκαμψη κι άλλη παράκαμψη, όλοι οι γύρω δρόμοι οδηγούν στη διασταύρωση αυτή.
"Κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια πρωινά, παίρνω τ' άλογό μου και φεύγω στα βουνά... πάμε Ντόλυ!"
Κοιτούσα τις τριανταφυλλιές, πώς ξεπηδούν ανάμεσα τσιμέντο και πλακάκια. Γαντζώνονται σε κάγκελα και φράχτες σαν σε κορμί αγαπημένο. Πώς καταφέρνουν και ζουν και γεμίζουν την πόλη; Έτσι, αν θες και συ να κρατηθείς κοίτα πότε τα πουλιά πώς ξεκουράζονται στις κεραίες και τα σύρματα, πώς χορεύουν χορούς ερωτικούς τέτοια εποχή και πότε τα τριαντάφυλλα που τα φορά ο καθένας πάνω του. Αβάσταχτο να προσπαθείς να κρατηθείς κόκκινο άνθος εκεί μέσα, εδώ μέσα. Κι όμως αυτά... Πέφτω πάνω σε μια ατάκα του Τζορτζ Κάρλιν: "Μου αρέσει όταν ένα λουλούδι ή λίγο χορτάρι φυτρώνει σε μια ρωγμή του τσιμέντου. Είναι τόσο ηρωικό, γαμώτο!"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν θες να κρατηθείς, κοίτα μέσα σου, νιώσε το αίμα να κυλά... Εκεί είναι η φωλιά των αρχαίων δασών, κι εκεί, θα βρεις το μονοπάτι που οδηγεί στην ελευθερία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα όλα τούτα, θαρρώ τα ξέρεις ήδη...
Θαυμαστής της γραφής σου...
Καλημέρα!