Στο νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη...

Παραθυράκι στο Μπούρτζι...

Πόσο μεγάλη αντίθεση υπάρχει ανάμεσα στη Σκιάθο του Α.Π. και τη σημερινή Σκιάθο;;; Τόσο όσο ανάμεσα σ' ένα παρκαρισμένο άλογο και δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα!!!

Σαν σκηνή απ' το cinema paradiso, στο ύψωμα της Χώρας...



Κι ένα κινηματογραφικό φιλί μου θυμίζει αγαπημένο μου απόσπασμα απ'το "Όνειρο στο κύμα": " Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε νά συλλάβη μέ τάς χείρας του πρός στιγμήν έν όνειρον, τό ίδιον όνειρόν του... "

Κι ένας μελετητής του Παπαδιαμάντη να σημειώνει για το διήγημα:
Η σάρκα κρίνο
σε θάλασσα φεγγάρι
- άσωστος πόνος

Συ τον γκρεμό σου
κι αυτή το μονοπάτι
- καλά τραβάτε

Ίσως να συλλογάται κοιτώντας μας στα μάτια: "Σαν να'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"...

Δευτερόλεπτα

Θυμώνω με τα σύννεφα που μπορούν και κλέβουν τις ιδιότητες του ήλιου.

Η αιώνια απορία της ύπαρξης, αν μπορεί να χάσει για λίγο τον εαυτό της. Να ντυθεί το σώμα άλλης και να το ταξιδέψει.

Το χρώμα της δύσης, σαν απολογισμός της μέρας.

Τα κίτρινα φώτα σε μαύρο ουρανό δεν είναι πάντοτε αστέρια.

Τα φωτισμένα μπαλκόνια μοιάζουν με μάτια που με κοιτούν με απορία. Κι εγώ κουρνιάζω στα σκοτεινά. Γιατί μου θυμίζουν καταφύγια.

Το "είναι" χάνει τον απρόσωπο μανδύα του. Αλλάζει σάρκα με ένα μόλις σύμφωνο. Το "είμαι" μου προβάλλει εγωιστικά στη γραμματική της ύπαρξης... για να μπορέσει ν' αλλάξει σώμα.

Τα αστέρια θα μπορούσαν να' ναι μονάχα φωτεινές πινελιές σε μαύρο φόντο.

" In the arithmetic of love, one plus one equals everything and two minus one equals nothing "...
(" Στην αριθμητική του έρωτα, ένα συν ένα σημαίνει τα πάντα και δύο πλην ένα τίποτα "...)


Φράση της Mignon Mclaughlin. Μου τη δώρισαν κι έμοιαζε με συμβουλή.