Δευτερόλεπτα

Θυμώνω με τα σύννεφα που μπορούν και κλέβουν τις ιδιότητες του ήλιου.

Η αιώνια απορία της ύπαρξης, αν μπορεί να χάσει για λίγο τον εαυτό της. Να ντυθεί το σώμα άλλης και να το ταξιδέψει.

Το χρώμα της δύσης, σαν απολογισμός της μέρας.

Τα κίτρινα φώτα σε μαύρο ουρανό δεν είναι πάντοτε αστέρια.

Τα φωτισμένα μπαλκόνια μοιάζουν με μάτια που με κοιτούν με απορία. Κι εγώ κουρνιάζω στα σκοτεινά. Γιατί μου θυμίζουν καταφύγια.

Το "είναι" χάνει τον απρόσωπο μανδύα του. Αλλάζει σάρκα με ένα μόλις σύμφωνο. Το "είμαι" μου προβάλλει εγωιστικά στη γραμματική της ύπαρξης... για να μπορέσει ν' αλλάξει σώμα.

Τα αστέρια θα μπορούσαν να' ναι μονάχα φωτεινές πινελιές σε μαύρο φόντο.