Τέτοια βράδια οι αληθινοί σκοποί ξεχνιούνται.
Βροχές αστεριών σου υπενθυμίζουν σκονισμένες ευχές κι εσύ πάλι ξεχνάς...
Μπερδεύεις τα ονόματα ανθρώπων που γνωρίζεις χρόνια, νομίζεις πως εξαντλείς όλα σου τ'αποθέματα.
Δεν έμειναν και πολλά. Δίνεις και δεν παίρνεις. Πονάς και δεν λογαριάζεσαι.
Κι αυτά τα αναθεματισμένα αστέρια, τι θέλαν να σου πουν και σε πλησιάζουν;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πως ίσως και να 'χεις άδικο. Άλλωστε, αυτά ήδη σε πλησίασαν. Αύριο, ποιος ξέρει, ίσως πλησιάσει κάτι άλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως μας έχουν ήδη αναγγείλλει τη μοίρα μας. Ίσως μας φυλάνε κι άλλα για το μέλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως αν φωτίζουν και τον πόνο μας να τον γιατρέψουν στο τέλος...
Τα αστέρια αντανακλούν τους πόθους και τα όνειρά μας, φωτίζοντας τους δρόμους της αγάπης, ορίζοντας σημεία συνάντησης στο ταξίδι μας στο σύμπαν. Τα αστέρια - το πίστεψα σιγά σιγά- δεν μοιρολατρούν. Μύρια τα αστέρια αστέρια, μάλλον μυρολατρούν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό μάλλον είναι τόσο απατηλό το φως τους... μας ξεγελούν ή τα ξεγελάμε; Και οι δικές μας "φωταψίες" άλλωστε πλανεύτρες και απατηλές, ορίζουν δικά τους μονοπάτια...
ΑπάντησηΔιαγραφή