Άλλη μια αληθινή στιγμή... και τιμητικά τελειώνει αυτή η ιστορία.
Οάσεις μικρές, διακεκομμένες στην έρημο αυτή.
Όλοι ενωμένοι κάποτε στα ίδια χρώματα, στις ίδιες καταλήξεις. Κι άλλωστε κοινός ο στόχος μας, να ζήσουμε. Να ζήσουμε για μας και για τους άλλους. Για λίγο το νιώσαμε, στίγματα στην παλάμη. Ας είναι. Κάτι θα υπάρξει μεγαλύτερο και θα το αναγνωρίσουν εκείνα αμέσως.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Να ζήσουμε για ΄μας και για τους άλλους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά Αλίκη!
καλά ας μάθουμε να ζούμε πρώτα και μετά... ας δώσουμε και στους άλλους. δεν είμαι απαισιόδοξη, αλλά έχουμε καταλάβει νομίζω οτι δίανύουμε δύσκολους καιρούς...
ΑπάντησηΔιαγραφή