Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Περνά ο καιρός. Το βλέπεις στο πρόσωπο των ανθρώπων σου. Το λεν στα όνειρά τους, το λεν κι αλλάζει η ματιά.

Το θυμάμαι και στα μάτια εκείνου. Μόνο που αυτά έλεγαν πολύ περισσότερα.

Χθες η θάλασσα ψιθύριζε τραγούδια. Φτάναν τα νερά της πιο κοντά, σε μας και στον ουρανό. Μια ένωση των ίδιων χρωμάτων. Φως αντανακλώμενο στα σώματα. Βρεγμένα λόγια, χάδια υγρά του νερού. Αρμύρα.

Που λες, "τη λέω κι αυτήν "αγάπη", μα όχι χωρίς καημό, για χάρη της σηκώνομαι και πέφτω εγώ". Το γράφει ο Σαίξπηρ σ' ένα απ' τα σονέτα του. Κι εγώ "αγάπη" τη λέω εκείνη, αλλιώτικη αγάπη.

Κι είναι κι εκείνοι που πέρασαν. Άραγε θα επιστρέψουν κάποια μέρα; Σαν "πεθαμένες καλησπέρες" μου ακούγονται τα λόγια τους. Πεθαμένες πια;

Κι είναι κι εκείνο το πουλάκι. Διαβατάρικο. Μου εμπιστεύτηκε πως θα' ρθει.


Δεν ξεχνώ. Μέσα σου ποτέ δε σωπαίνεις. Κι ας φεύγω. Κι ας περνά ο καιρός...