" Εσύ δεν είχες καμία.
Εγώ είχα μία:
Αγαπούσα. "
Μπ. Μπρέχτ
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009
τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει...
Χωμένοι στα χαρτιά... Ποιά ποιήματα να πούμε;
"Τους γερανούς"...
Ναι, υπέροχο. Γραμμένο για τους νεκρούς σοβιετικούς στρατιώτες του β παγκοσμίου πολέμου...
Να μπούμε βιολί - κιθάρα. Καλύτερο...
(μαρ)- θα πεις και τους ρώσικους στίχους;
(αλ)- όχι
(μαρ)- ευτυχώς, ικανή σε έχω :)
Να ακουστούν στίχοι απ' το "καπνισμένο τσουκάλι" κι έπειτα "αυτά τα κόκκινα σημάδια"... ε;
Η πιο αγχωμένη της παρέας. Πάντα...
Αν στο "τούτες τις μέρες" εκεί που λέει: "μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδια", με πιάσει πάλι κάτι και σταματήσω το τραγούδι;
Αν μας πιάσει πάλι κάτι και μείνουμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε; Στο άκουσμα μόνο κείνων των στίχων; Στη μελωδία μόνο κείνων των κοινών ονείρων;
Μαζευόμαστε ένας ένας. Όταν βγαίνουν τα τραγούδια, χαμόγελο... Όταν βγαίνει το λάδι και τα τραγούδια δεν λεν να βγούν, άλλη ιστορία...
Τελευταία φορά που θα παίξω. Την Κυριακή. Και κάποιοι θα φύγουμε. Θα βγαίνει άραγε όλη η συγκίνηση στη φωνή; Θα την ακούει κανείς;
Την πρώτη φορά, πέρσι τέτοιον καιρό, πόσο διαφορετικά ήταν όλα; Τώρα μάθαμε. Μας μάθαμε. Κι αν μπορούσαμε, μ' ένα λουλούδι που ανθίζει θα την περιγράφαμε όλη αυτή την πορεία.
Από κάτω τα ίδια πρόσωπα ζητάς να δεις. Απ' την αρχή, ξέρεις ποια μάτια να γυρέψεις... να σου δώσουν τη ματιά τους και να συνεχίσεις.
Προχωράμε κι αφήνουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας πίσω...
Κομμάτι της ψυχής μας...
Της ψυχής μας...
"Τους γερανούς"...
Ναι, υπέροχο. Γραμμένο για τους νεκρούς σοβιετικούς στρατιώτες του β παγκοσμίου πολέμου...
Να μπούμε βιολί - κιθάρα. Καλύτερο...
(μαρ)- θα πεις και τους ρώσικους στίχους;
(αλ)- όχι
(μαρ)- ευτυχώς, ικανή σε έχω :)
Να ακουστούν στίχοι απ' το "καπνισμένο τσουκάλι" κι έπειτα "αυτά τα κόκκινα σημάδια"... ε;
Η πιο αγχωμένη της παρέας. Πάντα...
Αν στο "τούτες τις μέρες" εκεί που λέει: "μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδια", με πιάσει πάλι κάτι και σταματήσω το τραγούδι;
Αν μας πιάσει πάλι κάτι και μείνουμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε; Στο άκουσμα μόνο κείνων των στίχων; Στη μελωδία μόνο κείνων των κοινών ονείρων;
Μαζευόμαστε ένας ένας. Όταν βγαίνουν τα τραγούδια, χαμόγελο... Όταν βγαίνει το λάδι και τα τραγούδια δεν λεν να βγούν, άλλη ιστορία...
Τελευταία φορά που θα παίξω. Την Κυριακή. Και κάποιοι θα φύγουμε. Θα βγαίνει άραγε όλη η συγκίνηση στη φωνή; Θα την ακούει κανείς;
Την πρώτη φορά, πέρσι τέτοιον καιρό, πόσο διαφορετικά ήταν όλα; Τώρα μάθαμε. Μας μάθαμε. Κι αν μπορούσαμε, μ' ένα λουλούδι που ανθίζει θα την περιγράφαμε όλη αυτή την πορεία.
Από κάτω τα ίδια πρόσωπα ζητάς να δεις. Απ' την αρχή, ξέρεις ποια μάτια να γυρέψεις... να σου δώσουν τη ματιά τους και να συνεχίσεις.
Προχωράμε κι αφήνουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας πίσω...
Κομμάτι της ψυχής μας...
Της ψυχής μας...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)