Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

διάλογος υπό βροχήν

-Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.
-Ναι, αλλά για τον ίδιο σκοπό.
-Η βροχή δεν είναι για όλους. Είναι για κείνους που κρύβονται στον ήχο της. Της εμπιστευόμαστε μυστικά, νομίζοντας πως ο κόσμος δεν ακούει παρά το δικό της τραγούδι κάθε φορά.
-Μέσα της βρέχει ποτέ, όπως σ' εμάς; Ή το ξέσπασμα που της ζητάμε την αναλώνει σε μια εξωστρέφεια που δεν τη θέλει;
-Αυθύπαρκτη η βροχή, έρχεται απρόβλεπτα να σε κρατήσει στη γη με το βάρος της.
-Κι αν κάνεις να πιαστείς απ' το σώμα της και ν' ανέβεις;
-Θα γίνεις ένα και θα' ρχεσαι μαζί της, καταδικασμένη να μου χτυπάς το τζάμι, γλυκά κι επίμονα, πετραδάκι και χάδι.
-Κι εσύ θα γράφεις με τα χνώτα σου πάνω μου, να μου υπενθυμίζεις να "έρχομαι ξυπόλητη";
-"Κι όλο πίσω από τζάμια..."
-Δεν υπάρχει σώμα πιιο γυμνό απ' τη βροχή...

"Έρχεται η βροχή ξυπόλητη κι όλο πίσω από τζάμια."
Μ. Γκανάς

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Φιλιόμαστε Τώρα Μαζί Πεθαμένοι

"Για ιδέστε αυτό τ' αντρόγυνο
το πολυαγαπημένο
Που δε φιλήθκε ζωντανό
φιλιέται αποθαμένο"

. . .

"Ο ΛΑΙΜΟΣ
(και ζούσαμε ζούσαμε ζούσαμε ζούσαμε)

Ξέρω δεν γίνεται.
Ξέρω δεν γίνεται, αλλά να γινόταν...
Σκεφτόμουν να του φιλούσα τώρα τον λαιμό...
Και πέθανε!

Κι ανοίγει τα μάτια, αλλά
νεκρός. Και λέει ότι μ' αγαπά!
Το είπε.

Αλλά νεκρός.

Αφίλητος και
γρήγορα έλιωνε μπροστά μου.
Λέω να θυμηθώ...
Πώς ανασταίνονται οι νεκροί.
Και γρήγορα.
Γιατί από μπροστά μου λιώνει. Να θυμηθώ.
Ποιό μέρος του σώματός τους ακουμπάς
και ανασταίνονται

Τα ακουμπάω όλα μήπως και.
Τα ακούμπησα όλα.
Αλλά πεθαμένος συνεχώς.

(Όχι τον λαιμό, τον λαιμό του εγώ
δεν τον ακούμπησα)

Κλείνω κι εγώ τα μάτια.

Και επιθύμησα.
Να επιθυμήσει. Να με φιλήσει στον λαιμό κι αυτός. Λέω

Να μου φιλούσε τώρα τον λαιμό μου...
Να το επιθυμούσε. (Κλείνω...
Τα Μάτια... Πέφτω)

κι εγώ νεκρός

Ώστε γίνεται...
Το ξέρω πια ο τυχερός, αφού
Φιλιόμαστε Τώρα Μαζί Πεθαμένοι.

φιλιόμαστε.
τώρα μαζί πεθαμένοι.
φιλιόμαστε τώρα.
μαζί πεθαμένοι.
φιλιόμαστε τώρα μαζί.
πεθαμένοι.

Στον λαιμό.

(Και
δεν ζούμε δεν ζούμε δεν ζούμε δεν ζούμε) "

Πέφτω πάνω στο ποίημα αυτό του Βασίλη Αμανατίδη. Θα μπορούσε να' ναι η φωνή της Μαριγώς. Πρώτη σκέψη πάλι: ανεκπλήρωτο. Έρωτας τέτοιος που θανατώνει για να εκπληρωθεί.
Τα λόγια φίλου: "-Τόσοι θάνατοι, δε φοβάμαι κι άλλον ένα." Κι η απάντηση δική μου: "Τόσοι θάνατοι, πονάει κι άλλος ένας." Θα μπορούσε να' ναι κι η φωνή μου. Τελευταία σκέψη πάλι: Τόσα ανεκπλήρωτα, ποιός θάνατος θα τα εκπληρώσει;

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

"Όπως όλοι οι ονειροπόλοι,
μπερδεύω την απογοήτευση με την αλήθεια."

Ζαν-Πολ Σαρτρ

ΥΓ: ήρθε σαν απάντηση

πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί

Ο
χάρτινος
Σεπτέμβρης
της
καρδιάς
μας.

Στην καρδιά του Σεπτέμβρη,
πού ξέμεινε η καρδιά;


Στον Σεπτέμβρη της,
η καρδιά ρίχνει τα φύλλα της.

Μέχρι πόση αλήθεια αντέχει ένας φυλλοβόλος κόσμος;

Καρφώθηκε η σκέψη μου στο χάρτινο, μέρες τώρα.
Φαντάσου, λέει, χάρτινους τοίχους με πέτρινα δάκρυα.

Σε πόση δόση αλήθειας σπάει αυτή η πέτρα;

Κοίτα λιγάκι καλύτερα. Ραγισμένα χαρτιά. Σκισμένες πέτρες. Φαγωμένα στις άκρες δάκρυα, δεν αξίζουν ούτε να τα μαζέψεις. Μαγκωμένα δάκρυα -αυτό είναι. Ο αέρας, μαντήλι, "ένα φτενό μαντήλι".

Παίζαμε μικρά "πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί"...
Το χαρτί πάντα έχανε κι εγώ επέμενα να το διαλέγω.
Ντυνόμουν χαρτί για ένα παιχνίδι.
Άλλοι με τις γροθιές τους, τα ψαλίδια, τις μουντζούρες τους.
Ας ήταν να χάσω.
Γιατί δεν δι'αλεγα την πέτρα; Να μπορώ να γίνω βράχος μεγαλώνοντας, βράχος ανίκητος.
Δε θυμάμαι τον κανόνα... το μολύβι γράφει το χαρτί;
Αλλάζουμε με τον καιρό τους κανόνες:
Το μολύβι να ξεσκίζει το χαρτί! Να το λιώνει! Έτσι κι αλλιώς λίγο γραφίτη παραπάνω θα στοιχίσει. Φτηνά τη βγάζει. Κι εσύ θα μου πεις τώρα, το χαρτί τυλίγει το μολύβι...

Έχεις δει ψυχή να τυλίγεται;

Ας παίξουμε...
Δεν είναι δύσκολο. Κλείνεις τα μάτια, κρατάς κρυμμένο το χέρι σου πίσω απ' την πλάτη.
Έεενα... Δύυυο... Τρία!
Δείξε μου το χέρι σου.
Εγώ κρατάω το χαρτί.

"Δωμάτιο με καθρέφτες", έλεγε.
Τι απέραντο κενό που με κοιτά κατάματα.


Παίζουμε λοιπόν; Φαίνεσαι να ξέρεις τους κανόνες...
Εσύ την πέτρα.
Εγώ την καρδιά.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Βρέχει στον Σεπτέμβρη μας.
Αύριο θα' μαι μ' εκείνο το φως.
Είμαστε ολόκληροι χάρτινοι.
Ξεπλένεται από πάνω μας το μελάνι.
Όποιος ελπίζει ακόμη το μαζεύει στην αγκάλη του.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Σεπτέμβρης 2010

Προσπαθούσα, όχι να καταλάβω,
να νιώσω
εκείνον τον τίτλο.
Νά' τος.
Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Κάτοικος Λευκάδας, οδός Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Γέρος πια. Έχει καιρό αρχίσει να τα χάνει μου είπαν. Ξεχνά κάποτε και τα ονόματα των δικών του. Όποτε κάνει να ξεμυτίσει απ' το σπίτι, θα δεις πάντοτε στο τσεπάκι του πουκαμίσου του μια ταυτότητα κι ένα χαρτάκι που γράφει διευθύνσεις και τηλέφωνα, μη και οδηγήσουν αλλού τα βήματά του αυτό το άγνωστο κορμί που ξέμεινε απ' τα χρόνια.
"Πώς γίνεται κόρη μου να είμαι 83 αφού γεννήθηκα το 1927; ", ρωτούν τα μάτια του με την απορία μικρού παιδιού.

Και ξαφνικά, σαν να πετάγονται οι στίχοι από κάποιον λησμονημένο κόσμο, μακρινό και τόσο δικό του, κι η φωνή του να μαζεύει όλα τα αποθέματα ζωντάνιας για να απαγγείλει:
" «Μέριασε βράχε νὰ διαβῶ!» τὸ κύμα ἀνδρειωμένο
λέγει στὴν πέτρα τοῦ γυαλοῦ θολό, μελανιασμένο "...
Και στα δικά σου έκπληκτα μάτια, τα σαστισμένα από μια τέτοια επίδειξη μνήμης πολύστιχου ποιήματος του Βαλαωρίτη, θα απαντήσει με την απλότητα όλου του κόσμου, "πρέπει να θυμάμαι κόρη μου κατά που πέφτει το σπίτι μου."

"Ο βράχος και το κύμα".
Το κύμα της καρδιάς νικά το βράχο του μυαλού.

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Στο νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη...


Παραθυράκι στο Μπούρτζι...



Πόσο μεγάλη αντίθεση υπάρχει ανάμεσα στη Σκιάθο του Α.Π. και τη σημερινή Σκιάθο;;; Τόσο όσο ανάμεσα σ' ένα παρκαρισμένο άλογο και δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα!!!

Σαν σκηνή απ' το cinema paradiso, στο ύψωμα της Χώρας...



Κι ένα κινηματογραφικό φιλί μου θυμίζει αγαπημένο μου απόσπασμα απ'το "Όνειρο στο κύμα": " Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε νά συλλάβη μέ τάς χείρας του πρός στιγμήν έν όνειρον, τό ίδιον όνειρόν του... "

Κι ένας μελετητής του Παπαδιαμάντη να σημειώνει για το διήγημα:
Η σάρκα κρίνο
σε θάλασσα φεγγάρι
- άσωστος πόνος

Συ τον γκρεμό σου
κι αυτή το μονοπάτι
- καλά τραβάτε

Ίσως να συλλογάται κοιτώντας μας στα μάτια: "Σαν να'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"...

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Δευτερόλεπτα

Θυμώνω με τα σύννεφα που μπορούν και κλέβουν τις ιδιότητες του ήλιου.

Η αιώνια απορία της ύπαρξης, αν μπορεί να χάσει για λίγο τον εαυτό της. Να ντυθεί το σώμα άλλης και να το ταξιδέψει.

Το χρώμα της δύσης, σαν απολογισμός της μέρας.

Τα κίτρινα φώτα σε μαύρο ουρανό δεν είναι πάντοτε αστέρια.

Τα φωτισμένα μπαλκόνια μοιάζουν με μάτια που με κοιτούν με απορία. Κι εγώ κουρνιάζω στα σκοτεινά. Γιατί μου θυμίζουν καταφύγια.

Το "είναι" χάνει τον απρόσωπο μανδύα του. Αλλάζει σάρκα με ένα μόλις σύμφωνο. Το "είμαι" μου προβάλλει εγωιστικά στη γραμματική της ύπαρξης... για να μπορέσει ν' αλλάξει σώμα.

Τα αστέρια θα μπορούσαν να' ναι μονάχα φωτεινές πινελιές σε μαύρο φόντο.
" In the arithmetic of love, one plus one equals everything and two minus one equals nothing "...
(" Στην αριθμητική του έρωτα, ένα συν ένα σημαίνει τα πάντα και δύο πλην ένα τίποτα "...)


Φράση της Mignon Mclaughlin. Μου τη δώρισαν κι έμοιαζε με συμβουλή.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Πάμε θέατρο;

Συννεφιασμένη σκιά του ουρανού. Σε πείσμα της, δεν έβρεξε ετούτη τη φορά.
Νίκησαν τα τζιτζίκια και το καλοκαίρι που κουβαλά το τραγούδι τους, έστω κι από μεγάφωνο...
Ζέστη ανυπόφορη, λιωμένο απομεσήμερο, δυο λιωμένες ζωές παίζουν τάβλι.
Στο τσαλακωμένο χαρτί, ένα σχέδιο για "την καλή ζαριά" που δεν έρχεται ποτέ.
Τόσα και τόσα, ριγμένα στο κενό.
Πώς χωράει άραγε ένα ολόκληρο σενάριο για το όνειρο της "επιτυχίας" ανάμεσα σε γραμμές σχεδιασμένες σε χαρτί;
Τόσες και τόσες ζαριές, αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον μικροαστισμό.
Στη ρουφηξιά ενός τσιγάρου όλος ο καημός για τα μεγαλεία του αγώνα που έγινε ένα ηρωικό παρελθόν να το αναπολείς με νοσταλγία.
Η πλευρά της Ελλάδας που περιμένει το λαχείο.
The greek dream - that' s all!
Ταξίδια από την καρέκλα του σπιτιού σε θάλασσες, ηπείρους, Την Αλλη Ζωή.
Γι' αυτή θυσιάζεις τη δική σου και χάνεις και τις δυό.
Ένα ατέλειωτο όνειρο, ανελέητα ρουφά την όρεξη για δημιουργία πέρα απ' την κομπίνα.
Ανάμεσα χιούμορ και σκληρή πραγματικότητα, μου έμεινε η φράση του Φόντα:"Ρε συ Κόλια, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα ανεκμετάλλευτοι"...
Σήμερα δεν είμαι σίγουρη για το ότι οι "ανεκμετάλλευτοι" δεν αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση.

"Το Τάβλι" του Δημήτρη Κεχαίδη ανέβηκε για πρώτη φορά το '72.
2010. Η δροσιά του διαχρονικού νοτίζει το κείμενο. Σιωπές ανάμεσα στα λόγια, σαν κενό που απορροφά τις σκέψεις μου. Ερμηνείες κάτω από φώτα που εναλλάσσονται χρωματικά. Πρόσωπα βαμμένα με το χρώμα της αλήθειας.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Έχω μάθει τις μεγάλες ώρες να' χω συντροφιά μου νότες...

Δε βλέπεις πως ζητά ένα νεύμα σου η μουσική να ταξιδέψει τη νύχτα;

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

"Γράφοντας σκέφτομαι πλάνα"... Γιώργος Ιωάννου

Μου ζήτησαν να δουν τη γέφυρα της πόλης μου, να στείλω μια φωτογραφία. Να η φωτογραφία μου...
Βράδυ με ωραίο φεγγάρι. Πάνω της βήματα και βήματα, καθένα με το δικό του φορτίο. Όλη η πόλη αντανακλά στα νερά που σκεπάζει.
Η γέφυρα αυτή ποτέ δεν βαραίνει. Τουλάχιστον εγώ δεν την ένιωσα ποτέ να λυγίζει. Όσα κι αν της εμπιστεύτηκα τα βράδια καθισμένη στη σκιά της. Φρούριο νυχτερινών εξομολογήσεων.
Βλέποντας το ποτάμι απ' την κουπαστή της, νομίζεις ξεκινάς για ταξίδι. Θέσεις δύο. Η ροή του χάνεται στη στροφή, μοιάζει ατέλειωτο το υγρό σώμα του. Πλωτά όνειρα. Στις όχθες του κρυφά αγκαλιάσματα σου γνέφουν να κρατήσεις το μυστικό τους. Ολόκληρο το βράδυ φτάνει για να ταξιδέψω αιώνιο ταξίδι. Θέσεις δύο, η γέφυρα είναι κατηγορηματική. Σ' αυτές τις περιπλανήσεις δε σηκώνει άλλους. Τότε μονάχα βαραίνει.
Όταν είσαι μόνος απλά σε προστατεύει. Κι όταν φουσκώνουν τα νερά με τις βροχές μας, κι όταν τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα μας, κι όταν ακόμη έχουν ανθίσει τα σώματά μας ή καίγονται από πυρετό καλοκαιρινό, εκείνη φυλάει τα ανείπωτα για να περάσεις καιρό πολύ μετά και να τα αντικρίσεις κατάματα. Με προσκαλούν σε βόλτα πλάι στο νερό, που τόσες φορές έχω κοιτάξει επίμονα για να μου αποκαλύψει τους ανθρώπους...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

"Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω..."

"Μακρυά", αγαπημένο ποίημα του Καβάφη.
"Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά..."
Αύγουστος, μήνας της γέννησής μου.
Αύγουστος ξανά δίπλα στα μάτια σου.
" Ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά. ένα σαπφείρινο μαβί. "

Μ' ένα φιλί στα μάτια μόλις που αγγίζεις τα κύματα.
Ίσως γι' αυτό δεν θυμάμαι καθαρά το χρώμα των δικών σου, γιατί είναι θάλασσα.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Αδικία

" Δεν υπάρχει πιο ανυπόφορο και πιο ολέθριο πράγμα από την αδικία που διαθέτει όπλα! "

Τάδε έφη Αριστοτέλης...
στα τέλη του 4ου αι π.Χ. άραγε...
ή στις αρχές του 21ου αι
μ.Χ. ;

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

σαν στάχτη από ηφαίστειο

"Γίναμε στάχτη της έλεγε
όμως με βλέπεις και σε βλέπω
και μένει ακόμα η αγάπη
που δεν μπορεί να γίνει στάχτη
και μένει ακόμα η αγάπη.

Είμαι η στάχτη σου του έλεγε
και είσαι η στάχτη μου
μα πού ανεβαίνουμε πού πάμε
κι όλο φυσάει κι όλο σε χάνω
ουά φοβιτσιάρα της φώναζε.

Πάψε τρελέ του έλεγε."

Από τη στάχτη του Γιώργη Παυλόπουλου...
Σαν στάχτη από ηφαίστειο...
μέσα απ' τη γη ως πάνω μας.
Καμιά φορά ως εκεί που "δεν είμαστε πια στη γη", εκεί που μένει μόνο η αγάπη να θυμίζει τα επίγεια...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

"θα τραγουδάς όσο υπάρχει ένα τραγούδι"...

Νά τι κάνεις όταν νομίζεις πως θες να αφηγηθείς μια ιστορία
Ξεχνάς την ιστορία
κι αφήνεις τα δάχτυλά σου να κινηθούν πάνω στο ξεχασμένο σώμα της
Κι η κίνηση αυτή,
με το πρόσχημα μιας νότας που οδηγεί τα χέρια
ή ενός κελαϊδισμού που μένει πίσω από το άγγιγμα
Ίσως να άρχιζες όπως ένα παραμύθι
Θα φοβόσουν μάλλον το τέλος, το "ζήσαν αυτοί καλά..."
Ξεκινάς αυθόρμητα, όπως κάθε αρχή
Κι αν δεν είναι τώρα η "κατάλληλη" ώρα,
αυτό δε νομίζω πως το μαθαίνουμε ποτέ...
Το εγώ εύκολα φτιάχνεται
πάντα απευθύνεται στο εσύ
που δεν φτιάχνεται
Κλείνεται μόνο σε μια μουσική και περιμένει να το φανερώσεις με λέξεις...
Αλλά τα ίδια σου τα μέσα σε προδίδουν
όπως οι νότες τον μουσικό που θέλει να μιλήσει για εικόνες
ή οι λέξεις τον ποιητή που συνθέτει μουσική...
Ένα τραγούδι συνοδεύει την άνοιξη
Συνοδεύει τα χέρια μου
στην κίνηση που δείχνει
μόνο γωνιές της ιστορίας
που τελικά δε θα μάθω πως αρχίζει
κι ίσως να μη με νοιάζει

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Όταν απλώνει η μέρα
μπορείς το μέτρημα της νύχτας;

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Χάος. Θλίψη. Δυσσάρεστες γκριμάτσες. Ζαρωμένα πρόσωπα. Ζαρωμένες γκριμάτσες. Θλιμμένα πρόσωπα. Χάος. Δυσσάρεστη αλήθεια. Δυσβάσταχτη αλήθεια. Καμιά αλήθεια. Δύσθυμα βήματα. Βήματα στο κενό. Κενό βράδυ. Φορτία δυσβάσταχτα. Απουσία διαρκής. Διάρκεια στη μνήμη. "Τα λόγια των δακρύων". Δάκρυα στο τζάμι. Ζαρωμένα δάκρυα. Φορτωμένα τζάμια. Τζάμια βιτρίνες. Πρόσωπα βιτρίνες. Το λυπημένο μου πρόσωπο. Το λυπημένο σου χαμόγελο. Αλλά χαμόγελο. Χαμόγελο. Το δικό σου χαμόγελο.

...κι έτσι συνθέτεις όπως θέλεις τις λέξεις που πλανώνται στον αέρα...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

...

"αρρήτων επέων πύλας εξευρείν"
Βακχυλίδης

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Δυο μέρες να χιονίσει.
Ένα σμήνος πουλιών σε αποσπά απ' τη ζωή.
"Τα φτερά τους", σκέφτεσαι.
Το κρύο σήμερα προετοιμάζει το χιόνι.
Το κρύο χρόνια προετοιμάζει το χιόνι.
Κι οι άνθρωποι με αγώνες. Σε βάζουν στη ζωή.
"Τα φτερά μας", σκέφτεσαι.
Τις μέρες που η ανάσα αποτυπώνεται στον αέρα, καθένας έχει δίπλα του το σώμα που του λείπει.
Μια ανάσα αιωρούμενη μπροστά σου μες στο κρύο, είδες ποτέ τι μορφή παίρνει;

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

"Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε."

Μία σημείωση του Πωλ Βαλερύ...
Μία σκέψη για καθετί που συνιστά ποίηση, έρωτα, ζωή...

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Περισσότερο ο βιωμένος χρόνος, θα πείς, παρά ο χώρος.
Ακόμη και σ' εκείνες τις στιγμές που τις παγώνει ο νους και τις προβάλλει διαρκώς μπροστά μας, ο χρόνος περιέχει τον χώρο. Είναι το αμετάβλητο της όψης σου σε μια φωτογραφία του νου, που κρατά την κίνηση μέσα σου. Σε βλέπω πάντοτε να κινείσαι. Στον χρόνο, θα πω.
Η στιγμή σαν αποτύπωμα σε ρευστό έδαφος.
Η στιγμή που περιέχει τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες.
Κι όμως μονάχα μια στιγμή μένει να με κοιτά κατάματα όταν ψάχνω να αρχίσω την ιστορία μου. Κι αμέσως διαμελίζεται, σαν καθετί που αναιρεί το στιγμιαίο είναι του, περικλείοντας όλη την υπομονή, την αναμονή κι όλο τον πόνο. Κι όταν αυτός διαλύει τις εικόνες σου -για αυτές που με κρατούν τα βράδια λέω- σπασμένος στέκει ο ίδιος μέσα τους και τις ενώνει πάλι.
Μα για ποιόν πόνο λες;
Μες στο όνειρο μη μου μιλάς για αλήθειες.