Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Πάμε θέατρο;

Συννεφιασμένη σκιά του ουρανού. Σε πείσμα της, δεν έβρεξε ετούτη τη φορά.
Νίκησαν τα τζιτζίκια και το καλοκαίρι που κουβαλά το τραγούδι τους, έστω κι από μεγάφωνο...
Ζέστη ανυπόφορη, λιωμένο απομεσήμερο, δυο λιωμένες ζωές παίζουν τάβλι.
Στο τσαλακωμένο χαρτί, ένα σχέδιο για "την καλή ζαριά" που δεν έρχεται ποτέ.
Τόσα και τόσα, ριγμένα στο κενό.
Πώς χωράει άραγε ένα ολόκληρο σενάριο για το όνειρο της "επιτυχίας" ανάμεσα σε γραμμές σχεδιασμένες σε χαρτί;
Τόσες και τόσες ζαριές, αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον μικροαστισμό.
Στη ρουφηξιά ενός τσιγάρου όλος ο καημός για τα μεγαλεία του αγώνα που έγινε ένα ηρωικό παρελθόν να το αναπολείς με νοσταλγία.
Η πλευρά της Ελλάδας που περιμένει το λαχείο.
The greek dream - that' s all!
Ταξίδια από την καρέκλα του σπιτιού σε θάλασσες, ηπείρους, Την Αλλη Ζωή.
Γι' αυτή θυσιάζεις τη δική σου και χάνεις και τις δυό.
Ένα ατέλειωτο όνειρο, ανελέητα ρουφά την όρεξη για δημιουργία πέρα απ' την κομπίνα.
Ανάμεσα χιούμορ και σκληρή πραγματικότητα, μου έμεινε η φράση του Φόντα:"Ρε συ Κόλια, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα ανεκμετάλλευτοι"...
Σήμερα δεν είμαι σίγουρη για το ότι οι "ανεκμετάλλευτοι" δεν αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση.

"Το Τάβλι" του Δημήτρη Κεχαίδη ανέβηκε για πρώτη φορά το '72.
2010. Η δροσιά του διαχρονικού νοτίζει το κείμενο. Σιωπές ανάμεσα στα λόγια, σαν κενό που απορροφά τις σκέψεις μου. Ερμηνείες κάτω από φώτα που εναλλάσσονται χρωματικά. Πρόσωπα βαμμένα με το χρώμα της αλήθειας.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Έχω μάθει τις μεγάλες ώρες να' χω συντροφιά μου νότες...

Δε βλέπεις πως ζητά ένα νεύμα σου η μουσική να ταξιδέψει τη νύχτα;

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

"Γράφοντας σκέφτομαι πλάνα"... Γιώργος Ιωάννου

Μου ζήτησαν να δουν τη γέφυρα της πόλης μου, να στείλω μια φωτογραφία. Να η φωτογραφία μου...
Βράδυ με ωραίο φεγγάρι. Πάνω της βήματα και βήματα, καθένα με το δικό του φορτίο. Όλη η πόλη αντανακλά στα νερά που σκεπάζει.
Η γέφυρα αυτή ποτέ δεν βαραίνει. Τουλάχιστον εγώ δεν την ένιωσα ποτέ να λυγίζει. Όσα κι αν της εμπιστεύτηκα τα βράδια καθισμένη στη σκιά της. Φρούριο νυχτερινών εξομολογήσεων.
Βλέποντας το ποτάμι απ' την κουπαστή της, νομίζεις ξεκινάς για ταξίδι. Θέσεις δύο. Η ροή του χάνεται στη στροφή, μοιάζει ατέλειωτο το υγρό σώμα του. Πλωτά όνειρα. Στις όχθες του κρυφά αγκαλιάσματα σου γνέφουν να κρατήσεις το μυστικό τους. Ολόκληρο το βράδυ φτάνει για να ταξιδέψω αιώνιο ταξίδι. Θέσεις δύο, η γέφυρα είναι κατηγορηματική. Σ' αυτές τις περιπλανήσεις δε σηκώνει άλλους. Τότε μονάχα βαραίνει.
Όταν είσαι μόνος απλά σε προστατεύει. Κι όταν φουσκώνουν τα νερά με τις βροχές μας, κι όταν τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα μας, κι όταν ακόμη έχουν ανθίσει τα σώματά μας ή καίγονται από πυρετό καλοκαιρινό, εκείνη φυλάει τα ανείπωτα για να περάσεις καιρό πολύ μετά και να τα αντικρίσεις κατάματα. Με προσκαλούν σε βόλτα πλάι στο νερό, που τόσες φορές έχω κοιτάξει επίμονα για να μου αποκαλύψει τους ανθρώπους...

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

"Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω..."

"Μακρυά", αγαπημένο ποίημα του Καβάφη.
"Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά..."
Αύγουστος, μήνας της γέννησής μου.
Αύγουστος ξανά δίπλα στα μάτια σου.
" Ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά. ένα σαπφείρινο μαβί. "

Μ' ένα φιλί στα μάτια μόλις που αγγίζεις τα κύματα.
Ίσως γι' αυτό δεν θυμάμαι καθαρά το χρώμα των δικών σου, γιατί είναι θάλασσα.