Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

σε ένα παντού

Σε ένα κάποτε
μιλούν, λένε, τα σώματα
αγγίζουν
μέσα
βαθιά

νιώθουν ίδιο το σφυγμό

Μοιάζουν τα αστέρια

όταν βυθίζονται στα μάτια τους
με την αρχή της ζωής
μοιάζουν κι εκείνοι
με αστέρια
μάτια δακρυσμένα

Θα μείνουν, λένε, ασάλευτοι
πάνω στο νερό
κι ανάμεσα στους ανθρώπους
θα μιλούν από μέσα
σε ένα κάποτε και σ' ένα παντού

Αυτά είχα να πω
κι ας μην με πιστέψουν
σ' ένα ποτέ και πουθενά
σαν κι αυτό

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

ειν' ωραίο τέτοια εποχή να περπατάς απόγευμα στην πόλη. να νιώθεις στον αέρα της την κάψα των ανθρώπων, να αισθάνεσαι κάποτε μια ευτυχία στην προσμονή των χελιδονιών. μυρίζεις τέτοιον καιρό τον ερωτισμό στις κινήσεις των φύλλων, στη μουσική ενός σαξοφωνίστα στον πεζόδρομο, στον δισταγμό του ουρανού να σκοτεινιάσει. όσο κι αν ζητάς καμιά φορά όλο αλλού να βρίσκεσαι, ζητάς με την ίδια λαχτάρα να μένεις εκεί που βίωσες τα ισχυρότερα αγγίγματα. μου' χε λείψει να περπατήσω και να μην ακούσω τα βήματά μου. γίνεται πιο όμορφο το βάδισμα, ακαθόριστο, ελεύθερο από σκέψεις και διαθέσεις. είναι η άνοιξη εκείνη που του δίνει και του παίρνει τον ρυθμό, όχι εγώ. αποδέσμευση από εικόνες, παράδοση στο άρωμά της. μια ανάσα άνοιξης ό, τι λείπει

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Με καφέ κι ένα χαρτί. Και κάθε φορά που κοιτάζω απ'το παράθυρο, ένα περιστέρι στην ίδια θέση. Όλο κάτι θέλει να μου πει κι όλο τ'αποφεύγω. Όχι άλλη αλήθεια, όχι τώρα. Λες και χρειάζομαι τις σκιές να μου την υπενθυμίζουν. Αντίκρυ στο φως. Δεν μ'ακολουθεί η μορφή μου. Δεν είναι η σκιά μου αυτή... Στην επόμενη στάση του, θα του μιλήσω. Αν ξανάρθει. Έρμαια και τα περιστέρια του ίδιου τους του πετάγματος. Έρμαια κι εμείς των ίδιων μας των ονείρων. Μόνη φυλακή το αίμα που ονειρεύεται, ό,τι κυλάει και χάνεται μαζί του κάπου ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά. Μόνη φυλακή τα βλέμματα που μπλέκονται, τα σώματα που ανταμώνουν. Μόνη φυλακή και μόνη ελευθερία...

Είχα σημειώσει σ'ένα χαρτάκι έναν στίχο του Ρίτσου. Σήμερα το ανακάλυψα, τραγική ειρωνεία. " Αλήθεια το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να το δώσουμε." Αναρωτιέσαι μετά πώς σκοτεινιάζει ο κόσμος...

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

" Κοιτάξτε αυτό. Είναι ένα χάρτινο φεγγάρι. Όταν θα γεννηθεί μια αγάπη, αυτό το φεγγάρι θα γίνει πραγματικό. "

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

σαν σαλιγκάρια βγαίνουμε μετά τη βροχή, δειλά δειλά, να αντικρίσουμε τον κόσμο

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

η αιώνια τραμπάλα μέρας και νύχτας, φως και σκοτάδι, για άλλους σκοτάδι και φως... αύριο εαρινή ισημερία, θα τραγουδάμε να τραβήξουμε τη νύχτα λίγο ακόμη, όσο πάει...

(Γιώργο, θυμήθηκα τι μου'χες γράψει σ'ένα χαρτί... στο τέλος έλεγες:"και δημιουργήθηκε μέρα και νύχτα στα φτερά τυφλών πεταλούδων". Ασυνείδητα ή ίσως και συνειδητά, μου είχες ζωγραφήσει τη νύχτα μεγαλύτερη στα φτερά της)

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

ήχος

Το'χω μάθει, κοντά στα μεσάνυχτα όλα μουρμουρίζουν τους ίδιους ήχους... ασυναίσθητα τους τραγουδώ όπως ακριβώς τους όρισες. Όλη μέρα τους παιδεύω, το βράδυ τους διαβάζω. Κι οι πολλοί γίνονται ένας. Ήχος, παρά ήχοι. Ο ήχος των λόγων μας. Άηχος ήχος... τόσο ηχηρός. Τέτοια αποσιώπηση τόσου θορύβου μόνο κοντά στα μεσάνυχτα θα νιώσεις. Πάει καιρός που διαφωνούσα με κάποιον σε μια συζήτηση για το "λίγο" του κόσμου. Και τώρα αν μιλούσαμε πάλι τα ίδια θα ισχυριζόμουν. Θα δεις άλλες κλωστές, αόρατες να μας δένουν...

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Οι φυσικοί νόμοι παύουν να ισχύουν κάθε που ανατρέπεται ο κόσμος μας. Τώρα ζητώ να δω τη θάλασσα, όχι μόνο για την αίσθηση του αείφυγου... τώρα ρωτώ το χώμα πώς νιώθει πάνω του τα σώματα, όχι μόνο από περιέργεια... τώρα τα φώτα φαίνονται αλλιώς το βράδυ. Χάδια αδοκίμαστα, βαριά φορτία. Πώς να βλέπει ο καθένας μας το φως; Τι απόχρωση να παίρνει ανάλογα με το χρώμα των ματιών μας;
Απ'το πρωί ψιθυρίζω ένα τραγούδι του Μάλαμα, "νυχτερινό", οι στίχοι του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους... "και πάνω ο ήλιος μια πηγή, μια κόκκινη κηλίδα, λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα"

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

τυχερός όποιος διαβάζει άγραφες σελίδες... βλέπει μες στο άσπρο κόκκινα γράμματα

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

ο χρόνος για μας...


Γρεβενά, 28/2/09

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

" Και σου κουρσεύουν τη λαλιά κι ανάσα πια δεν έχεις, κι όλο γυρίζεις το πρωί χάδι να μου γυρεύεις... "

έτσι συνεχίζει το δίστιχο για τα διαβατάρικα πουλιά ο μίλτος πασχαλίδης, και πόσο δίκιο έχει