Πλάνητες σκέψεις

Ίσως η ανάγκη για εκπλήρωση στιγμών αδοκίμαστων. Ίσως πάλι η αυθόρμητη στροφή του νου κι ίσως πιο πολύ το όνειρο, η νοσταλγία του, η λαχτάρα του, ο καημός του. Ίσως να φταίω κι εγώ που ταξιδεύω ακίνητη εκεί που με πάνε τα βήματα μιας κρυφής επιθυμίας για φυγή... Το τοπίο υγρό. Μπορεί κι από τη θάλασσα, μπορεί κι από τα βλέμματα. Άσε, σήμερα να σ΄οδηγήσω εγώ πλάι στο κύμα. Το ξέρω - τώρα η θάλασσα που θα κοιτάζεις όλο κάτι θα σου δείχνει. Το ξέρεις κι εσύ - θα το δεις. Λοιπόν, σήμερα σε οδηγώ εγώ και σε φέρνω αντιμέτωπο μ΄'εναν σπινθήρα και μια λάμψη. Μπορεί κι από το άγγιγμα, μπορεί κι από κείνο το "ολόγιομο και λαγαρό" φεγγάρι. Φως. Φωτίζει ένα κύμα. Ένας γλάρος θα περάσει μπροστά μας. Θα θυμηθείς. Θα θυμηθώ. Θα μιλήσεις. Κι έτσι απλά θα δώσεις ένα χρώμα σ' αυτήν την παραθαλάσσια βόλτα. Σαν να έλιωσαν τα αστέρια, σαν κήπος όλο άνθη δεν είναι το νερό μ' εκείνα μέσα του; Κόψε ένα και δώσ' το μου. Θα το φυλάξω. Μ' αυτό θα σε κοιτώ "για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου"... Πίσω από τις λέξεις, ποιήματα κρύβονται, μουσικές και βροχή, ένα κοίταγμα, όλα τα ανεκλάλητα που πνίγουν ένα πέταγμα...