Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Περισσότερο ο βιωμένος χρόνος, θα πείς, παρά ο χώρος.
Ακόμη και σ' εκείνες τις στιγμές που τις παγώνει ο νους και τις προβάλλει διαρκώς μπροστά μας, ο χρόνος περιέχει τον χώρο. Είναι το αμετάβλητο της όψης σου σε μια φωτογραφία του νου, που κρατά την κίνηση μέσα σου. Σε βλέπω πάντοτε να κινείσαι. Στον χρόνο, θα πω.
Η στιγμή σαν αποτύπωμα σε ρευστό έδαφος.
Η στιγμή που περιέχει τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες.
Κι όμως μονάχα μια στιγμή μένει να με κοιτά κατάματα όταν ψάχνω να αρχίσω την ιστορία μου. Κι αμέσως διαμελίζεται, σαν καθετί που αναιρεί το στιγμιαίο είναι του, περικλείοντας όλη την υπομονή, την αναμονή κι όλο τον πόνο. Κι όταν αυτός διαλύει τις εικόνες σου -για αυτές που με κρατούν τα βράδια λέω- σπασμένος στέκει ο ίδιος μέσα τους και τις ενώνει πάλι.
Μα για ποιόν πόνο λες;
Μες στο όνειρο μη μου μιλάς για αλήθειες.

3 σχόλια:

  1. να σου μιλώ καλύτερα για όνειρα μες στις αλήθειες? επιτέλους, κάποιες πλάνητες σκέψεις εκβάλουν ξανά στο διαδίκτυο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χώρος είναι μια ψευδαίσθηση. Κάθε μνήμη αναφέρεταισ' ένα συγεκριμένο χρόνο. Σε μια στιγμή, όπως λες. Σαν μια φωτογραφία. Μα και ανάποδα να το πάρεις, οι νοσταλγίες του κάποτε αναφέρονται σε μια στιγμή. Και έτσι μας ξεγελάει ο χρόνος εκθέτοντας το προσωπείο του χώρου μόνο! Και αντίστροφα.

    Το όνειρο άχρονο και άχωρο αδυνατεί να συλλάβει τη λήθη. Πάνω απ' τη στιγμή και τον τόπο είναι α-λήθη(ι)νό! Το ψέμα δεν το γνωρίζει!

    Ωραία κρατάς τις πυξίδες,
    τα ρολόγια ωραία κουρδίζεις,
    και πιο ωραία τα σπάζεις, τα καις,
    μες στου ονείρου τη χώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίες κι οι σκέψεις σου kioy,
    "ο χρόνος εκθέτει το προσωπείο του χώρου μόνο..."
    Καμιά φορά εκθέτουμε κι οι ίδιοι προσωπεία, στο χώρο και τον χρόνο, του παρόντος και της μνήμης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή