Χάος. Θλίψη. Δυσσάρεστες γκριμάτσες. Ζαρωμένα πρόσωπα. Ζαρωμένες γκριμάτσες. Θλιμμένα πρόσωπα. Χάος. Δυσσάρεστη αλήθεια. Δυσβάσταχτη αλήθεια. Καμιά αλήθεια. Δύσθυμα βήματα. Βήματα στο κενό. Κενό βράδυ. Φορτία δυσβάσταχτα. Απουσία διαρκής. Διάρκεια στη μνήμη. "Τα λόγια των δακρύων". Δάκρυα στο τζάμι. Ζαρωμένα δάκρυα. Φορτωμένα τζάμια. Τζάμια βιτρίνες. Πρόσωπα βιτρίνες. Το λυπημένο μου πρόσωπο. Το λυπημένο σου χαμόγελο. Αλλά χαμόγελο. Χαμόγελο. Το δικό σου χαμόγελο.
...κι έτσι συνθέτεις όπως θέλεις τις λέξεις που πλανώνται στον αέρα...
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
σκεφτόμουν να μπω στον πειρασμό να ανασυνθέσω τις λέξεις σου αλλά μετά σκέφτηκα πάλι ότι περισσότερο μου αρέσει να τινάζω τις λέξεις στιν αέρα και να τις αφήνω εκεί. αν ο Τριστάν Τζαρά, ο πρόδρομος του ντανταϊσμού, δοκίμαζε σήμερα μια πράξη ποιητικής δημιουργίας ίσως δεν θα επέλεγε πια τυχαία λέξεις από χαρτάκια για να αρθρώσει ποίημα αλλά θα έπαιρνε τα ποιήμετα, θα ξεχώριζε τις λέξεις από τα αρμολογήματα του ποιητή και θα τις επέστρεφε στη μόνη σίγουρη καταγωγή τους: τον άνεμο... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ένα φέρνει το άλλο; Αλληλουχία λέξεων και καταστάσεων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως...
Γράφει η Λαϊνά:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατεβαίνω σιγά
γελάω ξαφνικά χωρίς να το θέλω
πάντα γελάω
μπαίνω αριστερά, στην άδεια κουζίνα
ανοίγω το τετράφυλλο παράθυρο προς την ανατολή
κάθομαι στο τραπέζι με τα σκόρπια μήλα
ξεχνιέμαι μονάχη
Μονάχη χαίρομαι τις ώρες της αυγής.
[Ο εχθρός του ποιητή]
http://www.youtube.com/watch?v=-47lxijkfmY