"θα τραγουδάς όσο υπάρχει ένα τραγούδι"...

Νά τι κάνεις όταν νομίζεις πως θες να αφηγηθείς μια ιστορία
Ξεχνάς την ιστορία
κι αφήνεις τα δάχτυλά σου να κινηθούν πάνω στο ξεχασμένο σώμα της
Κι η κίνηση αυτή,
με το πρόσχημα μιας νότας που οδηγεί τα χέρια
ή ενός κελαϊδισμού που μένει πίσω από το άγγιγμα
Ίσως να άρχιζες όπως ένα παραμύθι
Θα φοβόσουν μάλλον το τέλος, το "ζήσαν αυτοί καλά..."
Ξεκινάς αυθόρμητα, όπως κάθε αρχή
Κι αν δεν είναι τώρα η "κατάλληλη" ώρα,
αυτό δε νομίζω πως το μαθαίνουμε ποτέ...
Το εγώ εύκολα φτιάχνεται
πάντα απευθύνεται στο εσύ
που δεν φτιάχνεται
Κλείνεται μόνο σε μια μουσική και περιμένει να το φανερώσεις με λέξεις...
Αλλά τα ίδια σου τα μέσα σε προδίδουν
όπως οι νότες τον μουσικό που θέλει να μιλήσει για εικόνες
ή οι λέξεις τον ποιητή που συνθέτει μουσική...
Ένα τραγούδι συνοδεύει την άνοιξη
Συνοδεύει τα χέρια μου
στην κίνηση που δείχνει
μόνο γωνιές της ιστορίας
που τελικά δε θα μάθω πως αρχίζει
κι ίσως να μη με νοιάζει