Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Βρέχει στον Σεπτέμβρη μας.
Αύριο θα' μαι μ' εκείνο το φως.
Είμαστε ολόκληροι χάρτινοι.
Ξεπλένεται από πάνω μας το μελάνι.
Όποιος ελπίζει ακόμη το μαζεύει στην αγκάλη του.

4 σχόλια:

  1. Τι απροσδόκητα Τέλειο!
    Είδα το μελάνι να ξεπλένεται κι έψαξα να βρώ χαμένα γράμματα στη λάσπη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κράτησέ τα... αυτά τα γράμματα είμαστε...
    Γειά σου Αναϊς!
    Να' σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. άγραφα, αδιάβαστα κι ανεπίδοτα γράμματα είμαστε. όσα γράφουμε είναι - δεν είμαστε. εξορυσσόμαστε τα μέσα έξω για λίγα γράμματα. και, ποιος ξέρει, για εκείνο το αυριανό φως...
    υπέροχο Αλίκη - είχες λείψει. όσο κι αν έλειψες, όμως, χαλάλι σου. με πέντε στίχους, καθάρισες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γι' αυτά τα λίγα γράμματα, τα γραμμένα με το χέρι σαν αφιέρωση σε Μικρά βιβλιαράκια... :)

    Ξέρεις τι γράφει κάπου ο Χικμέτ?
    "Ήταν άνθρωποι οι λέξεις σου"...
    Όσα γράφουμε είναι, ώσπου να γίνουμε ένα μαζί τους. Και τότε, όσα γράφουμε είμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή