πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί

Ο
χάρτινος
Σεπτέμβρης
της
καρδιάς
μας.

Στην καρδιά του Σεπτέμβρη,
πού ξέμεινε η καρδιά;

Στον Σεπτέμβρη της,
η καρδιά ρίχνει τα φύλλα της.

Μέχρι πόση αλήθεια αντέχει ένας φυλλοβόλος κόσμος;

Καρφώθηκε η σκέψη μου στο χάρτινο, μέρες τώρα.
Φαντάσου, λέει, χάρτινους τοίχους με πέτρινα δάκρυα.

Σε πόση δόση αλήθειας σπάει αυτή η πέτρα;

Κοίτα λιγάκι καλύτερα. Ραγισμένα χαρτιά. Σκισμένες πέτρες. Φαγωμένα στις άκρες δάκρυα, δεν αξίζουν ούτε να τα μαζέψεις. Μαγκωμένα δάκρυα -αυτό είναι. Ο αέρας, μαντήλι, "ένα φτενό μαντήλι".

Παίζαμε μικρά "πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί"...
Το χαρτί πάντα έχανε κι εγώ επέμενα να το διαλέγω.
Ντυνόμουν χαρτί για ένα παιχνίδι.
Άλλοι με τις γροθιές τους, τα ψαλίδια, τις μουντζούρες τους.
Ας ήταν να χάσω.
Γιατί δεν δι'αλεγα την πέτρα; Να μπορώ να γίνω βράχος μεγαλώνοντας, βράχος ανίκητος.
Δε θυμάμαι τον κανόνα... το μολύβι γράφει το χαρτί;
Αλλάζουμε με τον καιρό τους κανόνες:
Το μολύβι να ξεσκίζει το χαρτί! Να το λιώνει! Έτσι κι αλλιώς λίγο γραφίτη παραπάνω θα στοιχίσει. Φτηνά τη βγάζει. Κι εσύ θα μου πεις τώρα, το χαρτί τυλίγει το μολύβι...

Έχεις δει ψυχή να τυλίγεται;

Ας παίξουμε...
Δεν είναι δύσκολο. Κλείνεις τα μάτια, κρατάς κρυμμένο το χέρι σου πίσω απ' την πλάτη.
Έεενα... Δύυυο... Τρία!
Δείξε μου το χέρι σου.
Εγώ κρατάω το χαρτί.

"Δωμάτιο με καθρέφτες", έλεγε.
Τι απέραντο κενό που με κοιτά κατάματα.

Παίζουμε λοιπόν; Φαίνεσαι να ξέρεις τους κανόνες...
Εσύ την πέτρα.
Εγώ την καρδιά.