Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ξέρεις πως είναι...

Ξέρεις πως είναι
όταν η ψυχή φτάνει στα χείλη
και δεν βγαίνει;
Θες ν'απελευθερώσεις τη φωτιά σου
και καίγεσαι ο ίδιος.
Παίζεται μέσα μου η ίδια ταινία κι έχω κουραστεί.
Και χθες
και προχθές
και πριν μια βδομάδα...
Ξεκινάω να σε τραγουδήσω
και στο τέλος μένει μόνη η κιθάρα μου ν'ακούγεται,
σώνεται η φωνή.
Και χθες και προχθές...
Δεν περνάει ένα λεπτό,
ακουμπώ την παλάμη μου εκεί που με άγγιξες.
Είναι τώρα πιο ζεστό το χέρι σου.
Κάθε φορά η ίδια ταινία παίζεται μέσα μου,
και παγώνει εκεί...
Κι αύριο η ίδια θα παίζεται,
γι'αυτό σου λέω,
έλα να τα αλλάξουμε όλα αυτά,
προλαβαίνουμε ακόμη,
δεν έχω δει το τέλος...

5 σχόλια:

  1. Άλλαξε τα όσο είναι καιρός και μπορείς. Μην αφήνεις τη ζωή να γλιστρίσει έτσι... Μπορείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ταινία των αναμνήσεων και των κοινών παραστάσεων παίζεται ολοένα. Μας έχει κουράσει. Είμαστε όμως σίγουροι γι' αυτό; Αν ναι, τότε να την αλλάξουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κι αν έρθει η ώρα να προβληθεί το τέλος... να κλείσεις τα μάτια...!

    πολύ συναισθηματικό πραγματικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΟΛΎ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΑ ΤΟΣΟ ΓΝΩΣΤΌ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...
    ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΙΩΣΑΜΕ ΕΤΣΙ...
    ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ...
    ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΆ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΕΧΕΙΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντα θεατές σ' ένα έργο
    που δεν παίζεται
    απαραίτητα από εμάς
    μας εμπεριέχει όμως
    στην ίδια
    και στην επόμενη διαδρομή
    χωρίς να μπορούμε
    να υπερβούμε
    ένα τέλος προδιαγεγραμένο
    από άλλους
    τις περισσότερες φορές.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή