κάνε τον πόνο σου άρπα...

Mediterranean Sundance-Al Di Meola. Κάθε νότα αεράκι. Κρύωσε λίγο ο αέρας. Όχι από τη μουσική. Εκείνη τον ζεσταίνει πάντα. "κάνε τον πόνο σου άρπα"... λόγια του Καρυωτάκη. Ανοιχτό παράθυρο αρχές Απρίλη. Παιχνίδισμα των σκιών το βράδυ με τις αναμνήσεις, στιγμών που έζησες και στιγμών που προσμένεις. Να μοιάζουν έτσι τα αδοκίμαστα, αναμνήσεις ήδη. Γραμμές άγραφες, καταχωρημένες ήδη στα "κρυφά" τετράδια. Και η μουσική μέσα και γύρω απ' τις ιστορίες τους. Ιστορίες κι ιστορίες. Έναιμες οι λέξεις.

Canzone Arrabbiata-Nino Rota. Ξέρω που πλησιάζει ο καιρός και ξέρω που δεν ακούμε. Να' ξερα μόνο και τον τρόπο να ενωθούμε σε γροθιά. Να δέσω τον κόσμο κι ύστερα να τον αφήσω να ζήσει μέχρι να μάθει να ανοίγει αγκαλιά, τέτοιο δέσιμο.

Σκιές εμφανίζονται, τρέχουν να κρυφτούν. Η μια σκιά σκύβει πάνω στην άλλη, άλλοτε τη γεννά, άλλοτε τη σβήνει. Άλλοτε, αλλού. Τώρα εδώ, φως χωρίς σκιά να γίνεσαι, να χάνεσαι στο ίδιο το σημείο που θα' πρεπε να κινείσαι, να σωπαίνεις. Κι όμως, ο κόσμος δείχνει τις προθέσεις του. Τώρα φώναξε, ώσπου να αντέξεις τη σιωπή.

The Fosse-Wim Mertens, για το τέλος.
Κι η μουσική μεταβάλλεται ανάλογα με την διάθεση και όσα γράφεις. Ή μήπως εκείνα μεταβάλλονται ανάλογα με τα χρώματά της;
"κάνε τον πόνο σου άρπα και γέλασε και σβήσου"...