Πλάνητες σκέψεις

Ραγίζει ένα λουλούδι, όπως ραγίζει το νερό όταν το κρατάς στη χούφτα σου, όπως ραγίζει ένα πρόσωπο όταν κλαίει. Εδώ που είμαι σπάει ο ουρανός πριν δύσει ο ήλιος και σου γελάει το φως. Ανάμεσα από ραγισμένα σύννεφα κοιτάς. Αν είσαι τυχερός προλαβαίνεις να τα φωτογραφίσεις. Σπάει, αλήθεια λέω, ανοίγει παράθυρο χρώματος κόκκινου αν και χρυσού, ανάσας κόκκινης αν και αέρινης. Χρώματα ιδανικά για έναν αγκαλιασμένο χορό.

Όταν χρειάζεται - το σκεφτόμουν - μια ανάσα γεμίζει όλη τη νύχτα. Μια ανάσα γέμιζε όλον τον χώρο και τότε, σαν να λεγε πως δε χρειάζονται λόγια. Τώρα μπροστά μου φυσά ο αέρας ένα φύλλο - πού βρέθηκε; - το χορεύει σαν έμπειρος καβαλιέρος. Το κινεί, το ταξιδεύει, το παρασύρει. Για μια στιγμή το αφήνει, δείχνει να ξέρει. Το διώχνει και το καλεί πάλι κοντά του, όλοι να το προσέξουν, σαν εραστής, αιώνιος εραστής. Ο αέρας και το φύλλο. Πόση απλότητα μπορεί να κρύβεται μες στον χορό τους και πόσο πάθος. " Ένδοξοι και άδοξοι συναντημένοι κάποτε στον ίδιο σφυγμό, δεν κάνει ο έρωτας διακρίσεις. ", γράφει ο Ρίτσος στα Ερωτικά. Μες στη στιγμή τους αιώνιος ο έρωτάς. Μια στιγμή και μια αιωνιότητα. Η αιωνιότητα σε μια στιγμή. Κι ο χορός, αυτός ο χορός των στοιχείων. Για τέτοιο χορό μιλάω κι ένα αγκάλιασμα σαν του φύλλου με τον αέρα. Ποιός οδηγεί ποιόν;

Περνά μια σκέψη, δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί: πώς να σε πιστέψουν έτσι μετεωρίζον στοιχείο που είσαι μπρος στη θάλασσα;