Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Χθες έβρεχε με μανία. Σήμερα ένα αλλιώτικο φως. Σαν να έπαψαν τα γύρω να είναι ετερόφωτα. Μια βόλτα αν κάνεις, θα το δεις. Κάθε δέντρο κρύβει μια πηγή φωτός. Έτσι στολισμένα με τα δάκρυα της βροχής που είναι, μοιάζουν λουσμένα με φως. Ως το τελευταίο φυλλαράκι τους μία λάμψη. Ο ήλιος περιεργάζεται την υφή τους. Κι εκεί μία σταγόνα για λίγο μετέωρη. Ίσα που πρόλαβα να βάλω το χέρι μου να την κρατήσω. Και το άγγιγμά της δεν έμοιαζε μ' αυτό που ξέρω... Μες στις στάλες της βροχής φωλιάζει ο ήλιος. Είναι σαν να τον καλούν με τη δροσιά τους. Το δροσάτο φως. Κι ίσως να' ναι αυτό που μου θύμισε κείνη τη φράση απ' την "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" -η κοπέλα φεύγει με τη χούφτα σφιγμένη, θαρρείς να μη φύγει το τελευταίο άγγιγμά του- ή κάπως έτσι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου