Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Κάποιο απόγευμα -να το θυμάσαι- σαν τώρα θα' ναι, τυχαία θα βρεθώ κοντά σου. Και δε θα ξέρεις πόσα βήματα έχω κάνει για να φτάσω ως εκεί. Κι ίσως νομίσεις πως -πράγματι τυχαία- πέρασα και χάθηκα.

Κι εγώ, χρόνια, θα κρατάω στο χέρι μου ένα λουλούδι για να με αναγνωρίσεις.

2 σχόλια:

  1. τι όμορφο! πραγματικα!!! μου δημιούργησε μια τόσο ρομαντική εικόνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τα λόγια μας είναι πάντα εδώ, ακόμη κι αυτά που ποτέ δεν είπαμε. φωλιάζουν στο βλέμμα, κουρνιάζουν στη σιωπή μας. τα βήματα όμως; τα τόσα και τόσα βήματα? αυτά που κάναμε για να φτάσουμε ως εδώ; αυτά πάντα θα μένουν πίσω μας, θα λείπουν μαζί με κάτι από εμάς, κρατώντας κάτι από εμάς στα ίχνη τους. κάτι από την προσδοκία και την προσμονή, τη φυγή και τα επέστρεφε...

    "και δεν θα ξέρεις πόσα βήματα έχω κάνει για να φτάσω ως εκεί"... πραγματικά, υπέροχο! σαν αληθινό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή