Πλάνητες σκέψεις

Με το φως γράφω. Με το σκοτάδι σβήνω ό, τι γράφω.
Σαν μια άλλη Πηνελόπη.
Κανένα χέρι να δέσει τρυφερά απ' τις άκρες τους τις λέξεις να τις κρατήσει όρθιες.
Γίνεται μια φωνή μόνη της να δίνει παράσταση, δίχως λέξεις;
Κανείς. Μόνο βιαστικοί άνθρωποι, φωτάκια δανεικά και λίγο ψωμί για το τραπέζι.
Για κείνα που σε αρπάζουν απ' τη μέση και σου κόβουν την ανάσα, που καιρός...
Όλα παραμερίζουν για μια λέξη,
όπως τα αστέρια για να φαίνεται το φεγγάρι πιο χάρτινο τα βράδια,
ή όπως οι βδομάδες για μια μέρα.
Οι λέξεις σβήνονται μία μία ή όλες μαζί, κεριά του καβάφη.
Και πώς να κοιτάξεις αυτές που χάθηκαν;
Προσμένουν έναν ποιητή να αναστηθούν. Η σιωπή δεν είναι θάνατος. Είναι παύση. Είναι συνέχεια. Είναι η συνέχεια αλλιώς...
Μια χάρτινη κούκλα κι ένα καραβάκι φορτωμένο βροχή. Φορτωμένα τα χέρια, πιο πολύ όσο πάει, ασπίδες και δόρατα.
Νυχτερινή βάρδια και πάλι. Τρίτη μέρα κι ο πυρετός καλά κρατεί. Κορμί άρρωστο παλεύει τη σιωπή.
Μετάφραση των άγραφων σελίδων. Η νύχτα ετοιμάζει το έδαφος να φανεί ο ποιητής. Να κάνει δικές του τις λέξεις. Να αποτρέψει κι εμένα απ' το σβήσιμό τους.