Πάμε θέατρο;

Συννεφιασμένη σκιά του ουρανού. Σε πείσμα της, δεν έβρεξε ετούτη τη φορά.
Νίκησαν τα τζιτζίκια και το καλοκαίρι που κουβαλά το τραγούδι τους, έστω κι από μεγάφωνο...
Ζέστη ανυπόφορη, λιωμένο απομεσήμερο, δυο λιωμένες ζωές παίζουν τάβλι.
Στο τσαλακωμένο χαρτί, ένα σχέδιο για "την καλή ζαριά" που δεν έρχεται ποτέ.
Τόσα και τόσα, ριγμένα στο κενό.
Πώς χωράει άραγε ένα ολόκληρο σενάριο για το όνειρο της "επιτυχίας" ανάμεσα σε γραμμές σχεδιασμένες σε χαρτί;
Τόσες και τόσες ζαριές, αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον μικροαστισμό.
Στη ρουφηξιά ενός τσιγάρου όλος ο καημός για τα μεγαλεία του αγώνα που έγινε ένα ηρωικό παρελθόν να το αναπολείς με νοσταλγία.
Η πλευρά της Ελλάδας που περιμένει το λαχείο.
The greek dream - that' s all!
Ταξίδια από την καρέκλα του σπιτιού σε θάλασσες, ηπείρους, Την Αλλη Ζωή.
Γι' αυτή θυσιάζεις τη δική σου και χάνεις και τις δυό.
Ένα ατέλειωτο όνειρο, ανελέητα ρουφά την όρεξη για δημιουργία πέρα απ' την κομπίνα.
Ανάμεσα χιούμορ και σκληρή πραγματικότητα, μου έμεινε η φράση του Φόντα:"Ρε συ Κόλια, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα ανεκμετάλλευτοι"...
Σήμερα δεν είμαι σίγουρη για το ότι οι "ανεκμετάλλευτοι" δεν αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση.

"Το Τάβλι" του Δημήτρη Κεχαίδη ανέβηκε για πρώτη φορά το '72.
2010. Η δροσιά του διαχρονικού νοτίζει το κείμενο. Σιωπές ανάμεσα στα λόγια, σαν κενό που απορροφά τις σκέψεις μου. Ερμηνείες κάτω από φώτα που εναλλάσσονται χρωματικά. Πρόσωπα βαμμένα με το χρώμα της αλήθειας.