"Γράφοντας σκέφτομαι πλάνα"... Γιώργος Ιωάννου

Μου ζήτησαν να δουν τη γέφυρα της πόλης μου, να στείλω μια φωτογραφία. Να η φωτογραφία μου...
Βράδυ με ωραίο φεγγάρι. Πάνω της βήματα και βήματα, καθένα με το δικό του φορτίο. Όλη η πόλη αντανακλά στα νερά που σκεπάζει.
Η γέφυρα αυτή ποτέ δεν βαραίνει. Τουλάχιστον εγώ δεν την ένιωσα ποτέ να λυγίζει. Όσα κι αν της εμπιστεύτηκα τα βράδια καθισμένη στη σκιά της. Φρούριο νυχτερινών εξομολογήσεων.
Βλέποντας το ποτάμι απ' την κουπαστή της, νομίζεις ξεκινάς για ταξίδι. Θέσεις δύο. Η ροή του χάνεται στη στροφή, μοιάζει ατέλειωτο το υγρό σώμα του. Πλωτά όνειρα. Στις όχθες του κρυφά αγκαλιάσματα σου γνέφουν να κρατήσεις το μυστικό τους. Ολόκληρο το βράδυ φτάνει για να ταξιδέψω αιώνιο ταξίδι. Θέσεις δύο, η γέφυρα είναι κατηγορηματική. Σ' αυτές τις περιπλανήσεις δε σηκώνει άλλους. Τότε μονάχα βαραίνει.
Όταν είσαι μόνος απλά σε προστατεύει. Κι όταν φουσκώνουν τα νερά με τις βροχές μας, κι όταν τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα μας, κι όταν ακόμη έχουν ανθίσει τα σώματά μας ή καίγονται από πυρετό καλοκαιρινό, εκείνη φυλάει τα ανείπωτα για να περάσεις καιρό πολύ μετά και να τα αντικρίσεις κατάματα. Με προσκαλούν σε βόλτα πλάι στο νερό, που τόσες φορές έχω κοιτάξει επίμονα για να μου αποκαλύψει τους ανθρώπους...