Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

διάλογος υπό βροχήν

-Σε κάθε τόπο βρέχει διαφορετικά.
-Ναι, αλλά για τον ίδιο σκοπό.
-Η βροχή δεν είναι για όλους. Είναι για κείνους που κρύβονται στον ήχο της. Της εμπιστευόμαστε μυστικά, νομίζοντας πως ο κόσμος δεν ακούει παρά το δικό της τραγούδι κάθε φορά.
-Μέσα της βρέχει ποτέ, όπως σ' εμάς; Ή το ξέσπασμα που της ζητάμε την αναλώνει σε μια εξωστρέφεια που δεν τη θέλει;
-Αυθύπαρκτη η βροχή, έρχεται απρόβλεπτα να σε κρατήσει στη γη με το βάρος της.
-Κι αν κάνεις να πιαστείς απ' το σώμα της και ν' ανέβεις;
-Θα γίνεις ένα και θα' ρχεσαι μαζί της, καταδικασμένη να μου χτυπάς το τζάμι, γλυκά κι επίμονα, πετραδάκι και χάδι.
-Κι εσύ θα γράφεις με τα χνώτα σου πάνω μου, να μου υπενθυμίζεις να "έρχομαι ξυπόλητη";
-"Κι όλο πίσω από τζάμια..."
-Δεν υπάρχει σώμα πιιο γυμνό απ' τη βροχή...

"Έρχεται η βροχή ξυπόλητη κι όλο πίσω από τζάμια."
Μ. Γκανάς

4 σχόλια:

  1. Διάλογος υπό βροχήν αλλά εμάς, Αλίκη, μας πέτυχες σε διάλογο για τη βροχή.

    http://tetartakia.blogspot.com/2010/11/blog-post_8221.html

    Και συγκεκριμένα με τις ... βροχοσταλίδες!

    Ελπίζουμε λοιπόν να μας επιτρέψεις να "κλέψουμε" τις Πλάνητες σκέψεις σου για να περιπλανηθούμε κι εμείς - ξυπόλητοι πάντα - κι όλο πίσω από τζάμια...

    Αν κι έχουμε κι εμείς ωραία ... τζάμια φέτος, τα ωραιότερα που συνάντησα στα τόσα χρόνια σε σχολεία:

    http://tetartakia.blogspot.com/2010/09/blog-post_15.html

    Ακριβώς όμως γι' αυτό, για όσα βλέπουμε από τα παραθύρια της τάξης μας, έχουμε κιόλας ξεκινήσει να παρατηρούμε τον κόσμο και με τα άλλα μάτια, εκείνα που ζήτησε ο Σολωμός να μένουν πάντα ανοιχτά και άγρυπνα.

    Και είναι πολύ μεγάλα τα μάτια των παιδιών εδώ. Στην επαρχία. Τα περίμενα, είναι αλήθεια, μεγάλα τα μάτια τους. Ένας λόγος κι εσύ... και μην το πάρεις για κοπλιμέντο γιατί είναι έξω από μένα τέτοιοι μικροαστισμοί. Ζήλεψα όμως, και πρέπει να το ξέρεις, όταν σε γνώρισα, που σε τέτοια παιδιά διδάσκουν οι συνάδελφοι της επαρχίας. Ένας λόγος σημαντικός κι αυτός που άφησα την Αθήνα. Να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι μέρος του λόγου είναι αυτά τα παιδιά, τα έξω από τα τείχη... Και με τον κίνδυνο βέβαια να πέσω έξω στις προβλέψεις. Γιατί δεν είναι μόνο ο τόπος...

    Ευτυχώς στάθηκα τυχερή. Κι απολαμβάνω συγκινήσεις πρωτόγνωρες.

    Εύχομαι αντίστοιχες να είναι και οι δικές σου στην Αθήνα. Κακή δεν είναι η Αθήνα... οι άνθρωποι μόνο... και όχι όλοι... Εσύ, είμαι σίγουρη, πως διαθέτεις και βλέμμα άγρυπνο και ώτα ευήκοα για να ανακαλύψεις όλα εκείνα τα υπόγεια ρεύματα της νέας σου πόλης.

    Λέω να σου δώσω και μια άλλη διεύθυνση:

    http://stahiologiseis.blogspot.com

    Λέω πως θα σου αρέσει...

    Και η Λένα που κάνει τις Σταχυολογήσεις, λέω πως θα σου αρέσει και ως άνθρωπος. Τη γνώρισα πέρυσι, στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής του ΕΚΕΒΙ (εθνικό κέντρο βιβλίου). Αργότερα γνώρισα και την ... Ευτέρπη της, το ποδήλατό της και αχώριστο σύντροφο στις μετακινήσεις της. Είναι αρκετά κοντά στην ηλικία σου και νομίζω θα κάνετε καλή παρέα οι δυο σας. Αν έχεις και ποδήλατο, ακόμη καλύτερη. Η Λένα παίρνει μέρος στην ομάδα που είναι και ο Αλέξανδρος, τους ποδηλάτες που κάνουν τις Παρασκευές το γύρο της Αθήνας. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση πως δεν είσαι ήδη πνιγμένη από υποχρεώσεις και έχουν μείνει θέσεις κενές για νέες γνωριμίες φίλων στη ζωή σου...

    Και να με συμπαθείς που στα έγραψα... αλλά κάτι με έκανε να νιώσω έναν αόρατο δεσμό ανάμεσα στη δική σου γραφή και στης Λένας... και είπα να το τολμήσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με φώναξε κανείς;

    Αλίκη, και που να 'ξερε η Μαριορή ότι το ιστολόγιό σου είναι εδώ και κάμποσο καιρό στο google reader μου!! =)

    Επ' ευκαιρίας λοιπόν συγχαρητήρια για το blog σου! Είναι πάρα πολύ ζωντανό, εκφραστικό και δημιουργικό!! Keep writing! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχα τα παραθύρια σας ΔΑΝΑΗ...

    "Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα...", γράφει η Κ.Δημουλά.

    Αν και τις πιο όμορφες θάλασσες θα τις συναντήσεις στα μάτια των παιδιών μέσα απ' τα παράθυρα...
    Συνειδητοποιώ με τον καιρό πως οι δάσκαλοι που έχω αγαπήσει περισσότερο, είναι αυτοί που κοιτούσαν πέρα από τα τζάμια των ματιών και δεν δείλιαζαν να αφεθούν στα κύματά τους...
    Κι είμαι χαρούμενη που διδάσκεις, γιατί ξέρεις από θάλασσες, κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη :)

    Εγώ εδώ ψάχνω τους ρυθμούς μου, κρατώντας φυλαχτά τα "γνώριμα αστεράκια"...
    Να' σαι καλά και θα τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γειά σου Λένα!
    Από καιρό έχω συναντήσει κι εγώ το blog σου και... πολύ συχνά ζηλεύω, είτε πρόκειται για ποδηλατάδες, είτε για τη συναυλία του Cohen κτλ...
    Ελπίζω να σε γνωρίσω κι από κοντά :)
    Keep writing too!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή