Πλάνητες σκέψεις

Με καφέ κι ένα χαρτί. Και κάθε φορά που κοιτάζω απ'το παράθυρο, ένα περιστέρι στην ίδια θέση. Όλο κάτι θέλει να μου πει κι όλο τ'αποφεύγω. Όχι άλλη αλήθεια, όχι τώρα. Λες και χρειάζομαι τις σκιές να μου την υπενθυμίζουν. Αντίκρυ στο φως. Δεν μ'ακολουθεί η μορφή μου. Δεν είναι η σκιά μου αυτή... Στην επόμενη στάση του, θα του μιλήσω. Αν ξανάρθει. Έρμαια και τα περιστέρια του ίδιου τους του πετάγματος. Έρμαια κι εμείς των ίδιων μας των ονείρων. Μόνη φυλακή το αίμα που ονειρεύεται, ό,τι κυλάει και χάνεται μαζί του κάπου ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά. Μόνη φυλακή τα βλέμματα που μπλέκονται, τα σώματα που ανταμώνουν. Μόνη φυλακή και μόνη ελευθερία...

Είχα σημειώσει σ'ένα χαρτάκι έναν στίχο του Ρίτσου. Σήμερα το ανακάλυψα, τραγική ειρωνεία. " Αλήθεια το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να το δώσουμε." Αναρωτιέσαι μετά πώς σκοτεινιάζει ο κόσμος...