Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Αν κλείσω τα μάτια μία μορφή μέσα τους, γαντζωμένη απ' το έσω των βλεφάρων. Σαν κόκκινη να φαίνεται, κατακόκκινη, ίσως να' ναι κι η ιδέα μου. Αν ανοίξω τα μάτια η ίδια μορφή κάθε που το βλέμμα κάπου ξαποσταίνει. Κι έτσι προτιμώ τίποτα απ' τα δυο να μην κάνω. Πού να χωρέσει η ματιά; Πού να σταθεί; Σήμερα ξύπνησα μες στην αντάρα, χαζεύοντας το σύννεφο να κινείται για να μας περικυκλώσει. Στην αγκαλιά της ομίχλης, όσο παράξενο κι αν είναι, νιώθεις ζεστασιά. Ίσως και να την ένιωθα επειδή τη χρειαζόμουν. Έχεις δει πώς μοιάζουν οι στάλες της βροχής στις άκρες των κλαδιών; Ψυχούλες που τρέμουν. Η μια δίπλα στην άλλη με τα χέρια δεμένα πίσω. Μάτια που παλεύουν να ελευθερώσουν δάκρυα συσσωρευμένα και πολύ περισσότερα. Σαν να εγκλωβίζεται η πιο έντονη κίνηση, το πιο μεγάλο ξέσπασμα, η περιδίνηση εικόνων και αναμνήσεων σε μια απόλυτη ακινησία. Τέτοια ταύτιση με τη φύση καιρό έχω να νιώσω. Πάνω στα κλαδιά της βελανιδιάς βολτάρει μια καρδερίνα. Προκλητικά τα τινάζει, ξεχύνονται τα δάκρυα. Κάτι χαρούμενο ψελλίζει κι ας είναι μελαγχολικό το τραγούδι της. Έχω πάρει την κιθάρα και κάτι γρατσουνίζω. "πρωινό τσιγάρο", Μαυρουδής, Αλκαίος. Παλεύω να θυμηθώ τις συγχορδίες. Τελικά τις βρίσκω με τη βοήθεια της βροχής. Έχεις ακούσει το νερό να τραγουδάει; "άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή, και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση"... κι εκεί σκαλώνω. Έχω καιρό να το παίξω. Να μαζεύεις, να μαζεύεις βροχή κι όλο και περισσότερο να θες να την αφήσεις. Τι κι αν φανούν τα δάκρυα... Βρέχει μέσα κι έξω. Έξω κόπασε λίγο. Μέσα; Μη ρωτάς. Κοίτα τα δέντρα γύρω σου.

ΥΓ: "κι εγώ σε γυρεύω σαν μοιραία λύση και σαν Ανατολή"... η συνέχεια

2 σχόλια:

  1. Ο τρόπος που γράφεις είναι απίστευτα γοητευτικός... θα μπορούσα για ώρες να διαβάζω γραπτά σου. Δεν έχω blog, διαβάζω μόνο τα πιο αγαπημένα απ'όσα έχω βρει. Κάθε πρωί επισκέπτομαι το δικό σου ελπίζοντας να έχεις γράψει κάτι καινούριο. Θα'θελα κάποτε να σε γνωρίσω από κοντά. Να'σαι καλά...
    Μιχάλης Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή