Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει...

Χωμένοι στα χαρτιά... Ποιά ποιήματα να πούμε;
"Τους γερανούς"...
Ναι, υπέροχο. Γραμμένο για τους νεκρούς σοβιετικούς στρατιώτες του β παγκοσμίου πολέμου...
Να μπούμε βιολί - κιθάρα. Καλύτερο...
(μαρ)- θα πεις και τους ρώσικους στίχους;
(αλ)- όχι
(μαρ)- ευτυχώς, ικανή σε έχω :)
Να ακουστούν στίχοι απ' το "καπνισμένο τσουκάλι" κι έπειτα "αυτά τα κόκκινα σημάδια"... ε;
Η πιο αγχωμένη της παρέας. Πάντα...
Αν στο "τούτες τις μέρες" εκεί που λέει: "μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδια", με πιάσει πάλι κάτι και σταματήσω το τραγούδι;
Αν μας πιάσει πάλι κάτι και μείνουμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε; Στο άκουσμα μόνο κείνων των στίχων; Στη μελωδία μόνο κείνων των κοινών ονείρων;
Μαζευόμαστε ένας ένας. Όταν βγαίνουν τα τραγούδια, χαμόγελο... Όταν βγαίνει το λάδι και τα τραγούδια δεν λεν να βγούν, άλλη ιστορία...
Τελευταία φορά που θα παίξω. Την Κυριακή. Και κάποιοι θα φύγουμε. Θα βγαίνει άραγε όλη η συγκίνηση στη φωνή; Θα την ακούει κανείς;
Την πρώτη φορά, πέρσι τέτοιον καιρό, πόσο διαφορετικά ήταν όλα; Τώρα μάθαμε. Μας μάθαμε. Κι αν μπορούσαμε, μ' ένα λουλούδι που ανθίζει θα την περιγράφαμε όλη αυτή την πορεία.
Από κάτω τα ίδια πρόσωπα ζητάς να δεις. Απ' την αρχή, ξέρεις ποια μάτια να γυρέψεις... να σου δώσουν τη ματιά τους και να συνεχίσεις.
Προχωράμε κι αφήνουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας πίσω...
Κομμάτι της ψυχής μας...
Της ψυχής μας...

2 σχόλια:

  1. τούτες τις μέρες ο χρόνος μας κυνηγάει..
    ο χρόνος...τούτες τις μέρες ψάχνεις..ζητάς αναζητάς..
    και όλα σου δίνουν ραντεβού στο χρόνο...ένα αόριστο ραντεβού στο χρόνο...όλα στο μέλλον λες και το παρόν σε προσπερνάει τυφλό από τη βιασύνη του να γίνει παρελθόν...και όμως το μέλλον φαίνεται αιώνιο και τόσο μακρυνό..όλα στο χρόνο...ένα αόριστο ραντεβού στο χρόνο..η αγάπη, η φιλία, η μουσική, ο έρωτας...ολάκερη η ζωή ένα ραντεβού στο χρόνο..και εσύ μένεις να περιμένεις και προσπαθείς να μαζέψεις με τις αισθήσεις σου το κουβάρι του χρόνου μήπως και το μέλλον φανεί πιο κοντινό..και αναρωτιέσαι..τι μυρωδιά να έχει άραγε η πρόβα?
    τι χρώμα να έχει η μουσική που βγάζουμε?στ΄αλήθεια τι ήχο??τι ήχο έχουμε αλίκη??τι ήχο θα βγάζει η σιωπή μας καθώς θα τραγουδάμε τα τελευταία μας τραγούδια??θα ναι άραγε minore ή majore??νομίζω minore..τι λές κ εσύ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ήχος της, το χρώμα της, η αφή της... Χανόμαστε στις νότες...
    Εκεί θα είμαστε κι ας φεύγουμε.
    Το ξέρεις. Και το ξέρω.
    Minore... η απάντηση.

    ΥΓ: ίσως το "τούτες τις μέρες η βροχή μας κυνηγάει" ταιριάζει καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή