colifatos...

Την άκουσα να μιλά μόνη.
Την είδα να κάθεται μόνη. Τυλιγμένο στο λαιμό της ένα κασκόλ, στα χέρια μία τσάντα. Σαν αιώνια ταξιδιώτισσα, η κυρία Κ.
Όταν ρώτησα γι' αυτήν... τρελή, μου είπαν, τι τα θες;
Τόσα ξέρουν, τόσα λεν, μ' αυτή την άθλια περιφρόνηση στον τόνο της φωνής.

Στο Μπουένος Άιρες οι colifatos (έτσι λέγονται οι τρελοί με χιουμοριστική διάθεση στην αργεντίνικη αργκό) έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό. Το διάβαζα στην εφημερίδα κι η σκέψη μου πήγε στην κυρία Κ. "Πρωτοποριακή θεραπευτική μέθοδος του ιδρύματός τους". Πολύ περισσότερο, άνοιγμα στον κόσμο, ελπίδα ίσως να γίνουν κάποτε οι άνθρωποι αυτοί δεκτοί ως άνθρωποι και όχι ως εξωγήινοι. Και το πείραμα είχε την συγκινητική εξέλιξή του...

Φιλόλογος, λέει, αρχαιολόγος, απ' τα καλά μυαλά. Έχει λίγα χρόνια που "λείπει", μιλά μόνη, ακατάπαυστα. Την βλέπεις περπατά και περιγράφει τη ζωή, μοιράζει λέξεις απλόχερα, σκόρπιες λέξεις, ημερομηνίες, ονόματα. Ίσως αυτά που πέρασαν απ' τη ζωή της, αυτά που την άγγιξαν, όσα διάβασε, όσα αγάπησε, όσα ένιωσε. Περνά και σου τα δίνει χωρίς να υπολογίζει το κόστος του να τα αποκαλύψει.
Κι έχει αλήθεια τόσα να πει. Δεν την καταλαβαίνεις εσύ που την ακούς. Μα άκου... άκου πώς φαίνεται ο κόσμος μεσα απ' τα μάτια τα δικά της...
Πώς να μας βλέπει άραγε η κυρία Κ. ;