Οι φυσικοί νόμοι παύουν να ισχύουν κάθε που ανατρέπεται ο κόσμος μας. Τώρα ζητώ να δω τη θάλασσα, όχι μόνο για την αίσθηση του αείφυγου... τώρα ρωτώ το χώμα πώς νιώθει πάνω του τα σώματα, όχι μόνο από περιέργεια... τώρα τα φώτα φαίνονται αλλιώς το βράδυ. Χάδια αδοκίμαστα, βαριά φορτία. Πώς να βλέπει ο καθένας μας το φως; Τι απόχρωση να παίρνει ανάλογα με το χρώμα των ματιών μας;
Απ'το πρωί ψιθυρίζω ένα τραγούδι του Μάλαμα, "νυχτερινό", οι στίχοι του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους... "και πάνω ο ήλιος μια πηγή, μια κόκκινη κηλίδα, λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
απλά ωριμάζουμε νομίζω και βλέπουμε τον κόσμο πιό ουσιαστικά... την αλλαγή μη τη φοβάσαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι καλά...