Πλάνητες σκέψεις

ειν' ωραίο τέτοια εποχή να περπατάς απόγευμα στην πόλη. να νιώθεις στον αέρα της την κάψα των ανθρώπων, να αισθάνεσαι κάποτε μια ευτυχία στην προσμονή των χελιδονιών. μυρίζεις τέτοιον καιρό τον ερωτισμό στις κινήσεις των φύλλων, στη μουσική ενός σαξοφωνίστα στον πεζόδρομο, στον δισταγμό του ουρανού να σκοτεινιάσει. όσο κι αν ζητάς καμιά φορά όλο αλλού να βρίσκεσαι, ζητάς με την ίδια λαχτάρα να μένεις εκεί που βίωσες τα ισχυρότερα αγγίγματα. μου' χε λείψει να περπατήσω και να μην ακούσω τα βήματά μου. γίνεται πιο όμορφο το βάδισμα, ακαθόριστο, ελεύθερο από σκέψεις και διαθέσεις. είναι η άνοιξη εκείνη που του δίνει και του παίρνει τον ρυθμό, όχι εγώ. αποδέσμευση από εικόνες, παράδοση στο άρωμά της. μια ανάσα άνοιξης ό, τι λείπει