"από μένα, γεια σας..."

πώς φεύγει έτσι μια ζωή; πώς φεύγουμε έτσι; μια στιγμή κι έπειτα... τι; ενάμισης χρόνος πριν. θυμάμαι τον θείο μου καρφωμένο σε μια γωνιά του μπαλκονιού. απο' κει μπορούσε να βλέπει το σημείο όπου ξεψύχησε η θεία μου. η γυναίκα του. η αγάπη του. ακούνητος ολόκληρη τη νύχτα. ώσπου να γυρίσει κάτω το φεγγάρι. παγωμένος. μόνο δάκρυα έτρεχαν βουβά. ένα μέρος της ματιάς του, έχει χαθεί από κείνο το βράδυ. τί να μιλήσεις; τί να πεις; ώστε ήταν αλήθεια. μεθυσμένος λέει ο οδηγός πέρασε με κόκκινο, την παρέσυρε στη στροφή. πόσα γιατί... γιατί να μην προσέξει -ένα δευτερόλεπτο έφτανε- πως στα αριστερά της ερχόταν ένας τρελός κατά πάνω της να τραβηχτεί; γιατί να κάνει το βήμα εκείνο προς το δρόμο τη στιγμή εκείνη; να κοιτάξει, λέει, την ώρα στο χέρι της ή να αφήσει τα ψώνια της να ξαποστάσει μια στιγμή. να θυμηθεί πως ξεχασε την απόδειξη στο ταμείο, να γυρίσει να την πάρει, να' ταν τώρα εδώ. ακόμη πασχίζω να συνειδητοποιήσω πως λείπει, εξαιτίας εκείνης της στιγμής. τώρα, πόσο σημαντικά μπορεί να φαίνονται αυτά μπροστά στην κρύα οθόνη, δεν ξέρω, κι ούτε έχει σημασία

απ' όσα σήμερα "έπαιξαν" στην άλλη κρύα οθόνη για τον κ. Σπαθάρη, το μόνο που ηχούσε αληθινό ήταν τα ίδια του τα λόγια στο τέλος των παραστάσεών του, εκ στόματος καραγκιόζη :"από μένα γειά σας, γειά σας...". τόσο συνταρακτικά, εδώ στο τέλος της μεγάλης του παράστασης. γεια χαρά! κι εμείς από εδώ θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε κατά πώς ορίζουν οι σκιές μας στον συλλογικό μπερντέ. Γεια χαρά