Αίμα. Σαν από αίμα να' ναι κάθε όνειρο πλασμένο και αίμα να διατρέχει κάθε θέλω. Θέλω. Θέλουμε. Φτάνει καμιά φορά να μεταμορφώνεσαι, να διαμελίζεσαι σε νότες, αόρατος μα αισθητός, να εμφορείσαι την ανάσα και την παύση μιας φωνής, να ταξιδεύεις έτσι. "Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου..." γράφει ο Αγγελάκας σ' ένα ποίημα-τραγούδι του. Κι αμέσως άρνηση, "δε θέλω να' μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός...". "Κι ούτε με νοιάζει..."
Διαβάζω για τον Γιαν Φαμπρ, "είμαι αίμα" ο τίτλος ενός έργου του, ενός παραληρηματικού "παραμυθιού" που αναφέρεται στο Μεσαίωνα. Αίμα, παντού και πάντα. Πόλεμος, ιοί, λιμοκτονία, θάνατος, αγώνας, ανταλλαγή, αντίσταση. Αίμα. Αντίσταση. Επαναλαμβάνεται μια φράση, λέει, κατά τη διάρκεια του έργου, "Βρισκόμαστε στο 2009 μ.Χ. και ζούμε πάντα στο Μεσαίωνα" και καταλήγει "το σώμα του μέλλοντος είναι μέσα μου. θέλω να γίνω αυτό που με κάνει να ζω". Κι αίμα να ρέει σε μια τέτοια δήλωση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου