Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Τέτοια βράδια οι αληθινοί σκοποί ξεχνιούνται.
Βροχές αστεριών σου υπενθυμίζουν σκονισμένες ευχές κι εσύ πάλι ξεχνάς...
Μπερδεύεις τα ονόματα ανθρώπων που γνωρίζεις χρόνια, νομίζεις πως εξαντλείς όλα σου τ'αποθέματα.
Δεν έμειναν και πολλά. Δίνεις και δεν παίρνεις. Πονάς και δεν λογαριάζεσαι.
Κι αυτά τα αναθεματισμένα αστέρια, τι θέλαν να σου πουν και σε πλησιάζουν;

4 σχόλια:

  1. Πως ίσως και να 'χεις άδικο. Άλλωστε, αυτά ήδη σε πλησίασαν. Αύριο, ποιος ξέρει, ίσως πλησιάσει κάτι άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσως μας έχουν ήδη αναγγείλλει τη μοίρα μας. Ίσως μας φυλάνε κι άλλα για το μέλλον.
    Ίσως αν φωτίζουν και τον πόνο μας να τον γιατρέψουν στο τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα αστέρια αντανακλούν τους πόθους και τα όνειρά μας, φωτίζοντας τους δρόμους της αγάπης, ορίζοντας σημεία συνάντησης στο ταξίδι μας στο σύμπαν. Τα αστέρια - το πίστεψα σιγά σιγά- δεν μοιρολατρούν. Μύρια τα αστέρια αστέρια, μάλλον μυρολατρούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γι'αυτό μάλλον είναι τόσο απατηλό το φως τους... μας ξεγελούν ή τα ξεγελάμε; Και οι δικές μας "φωταψίες" άλλωστε πλανεύτρες και απατηλές, ορίζουν δικά τους μονοπάτια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή