Να ανεβαίνεις στην Καμάρα και να νομίζεις πως στο υψηλότερο σημείο της θα αγγίξεις τον ουρανό. Κι όταν το φτάνεις σαν να εξαφανίζεται το γεφύρι και η μόνη διέξοδος να είναι το πέταγμα πάνω απ'τον Πορταϊκό. Μα δεν σου έχει μείνει δύναμη τούτες τις μέρες και το χιόνι βαραίνει τα φτερά σου...
Ταξίδι. Όλα ένα ταξίδι. Η ζωή ένα ταξίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία πανέμορφη το ίδιο και το κείμενο.
Καλό ξεκίνημα με το μπλοκ.
Καλή Αντάμωση λοιπόν...
Μας λείπετε...
Όχι, όχι. Μην βαραίνεις τα φτερά σου. Αν εκεί που είσαι τώρα δεν αγγίζεις τον ουρανό, τότε δε κοιτάς στη σωστή μεριά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξεκίνημα, ξέχασα να σου πώ!!!